17.: Qu'est-ce que je peux faire ?

Biegnę przez uliczkę między zgrają dzieci. Z daleka zauważyłam ogromne koło leniwie kręcące się w lewą stronę. Tak dawno nie byłam w wesołym miasteczku. Jak miałam dziesięć lat tata zabrał mnie na cały dzień do lunaparku. Było cudownie! Samochodziki, huśtawki, komnaty strachu wszystko było ciekawe. Jednak nic nie przykuło mojej uwagi tak bardzo jak diabelski młyn! Dlatego nie zwracając uwagi na to, że depczę stopy małych istot, pędzę na największą atrakcję tego miejsca. Prawie w locie wskakuję na ciasne krzesełko i zapinam się cienkim łańcuszkiem. Nie mogę się doczekać, aż będę na samej górze. Stamtąd będę miała cudowny widok na panoramę Rzeszowa- miasta, które przywitało mnie jak panią tego świata. Już tak blisko. Nie rozumiem dlaczego tylko towarzyszy mi jakieś dziwne uczucie. Jakby żołądek chciał mi wyskoczyć przez gardło. Staram się je ignorować, ale nie daję rady. 

- Kurwa. Będę rzygać. – wyszeptała zachrypniętym głosem i zerwała się z łóżka. Nie przejmując się konsekwencjami i świadomością, że trzeba będzie prać dywan, nachyliła się nad podłogą, żeby pozbyć się z ust zawartości żołądka. Zaskoczona zauważyła, że jakaś ręka podstawia jej żółtą łazienkową miskę i przytrzymuje włosy, żeby nie wpadły w to, co wydostało się z jej jamy ustnej. Chwilę później ta sama ręka wytarła chusteczką jej wargi i podstawiła szklankę letniej wody. Łapczywie przyssała się do brzegu naczynia i wzięła duży łyk płynu, który złagodził pieczenie w gardle. Wyczerpana ponownie położyła się na poduszkę i szczelnie okryła kołdrą. Spod ciężkich powiek spojrzała na osobę, która pomogła jej uporać się z objawami zatrucia alkoholowego, i która właśnie wróciła z opróżnioną miską. Na widok tej osoby zamknęła oczy i zrobiła się cała czerwona. Pierwszy raz w życiu nie wiedziała co powiedzieć. Uchyliła niepewnie powieki i wlepiła oczy w pomocnika.

- Już lepiej się czujesz?- usłyszała.

- Trochę. Dziękuję za to co zrobiłeś, ale co ja tutaj robię? – z każdym słowem czuła jak bardzo ma zdarte gardło.

- Nic nie pamiętasz?

- Pamiętam, że poszłam z Kamilą na imprezę. Jednak nie mam pojęcia skąd się tu wzięłam, Grzesiu.

- Też byłem na tej imprezie, bo Piotrek mnie wyciągnął, żebym o Tobie zapomniał. Pech chciał, że wybrałaś do tego samego celu ten sam klub. Upiłaś się. Chyba nigdy nie widziałem tak pijanej dziewczyny. Siedziałaś z jakimś facetem, który po chamsku macał się pod bluzką, kiedy ty przysypiałaś na jego ramieniu. Nie mogłem pozwolić, żeby jakiś menel Cię wykorzystał, bo inaczej nie może sobie znaleźć dziewczyny. Wytargałem Cię z klubu, zamówiłem taksówkę i przywiozłem do mnie. Cała historia. – Kosok usiadł na brzegu łóżka i dotknął dłonią czoła dziewczyny.

- Dziękuję. Nie darowałabym sobie jakbym przespała się z jakimś oblechem.

- Już to zrobiłaś. Jak mu tak było. Bartman? – spojrzał w Jej oczy.

- Grzesiu – spuściła wzrok – masz prawo być na mnie zły, ale…

- Mam prawo? – przerwał Jej. – Mam prawo? No to dziękuję łaskawco! Ja nie jestem zły. Jestem wściekły! W końcu znalazłem odpowiednią kobietę. Miałem nadzieję, że może być z tego coś więcej, być może związek na całe życie, a tymczasem dowiaduję się, że mnie zdradziłaś. A nie przepraszam! – podniósł głos – Ty mnie nie zdradziłaś raz. Ty permanentnie przyprawiałaś mi rogi z tym pieprzonym gwiazdorem! Rozpieprzyłaś nasz związek! Rozpieprzyłaś jego związek. Nie wiem, być może Ciebie bawią takie rzeczy, ale dla zwykłych ludzi to nie jest fajne! Czy chociaż raz zastanowiłaś się, co ja będę czuł, kiedy prawda wyjdzie na jaw?!

- Oczywiście, że tak.

- I do jakich doszłaś wniosków? Że przyjmę to na klatę, wybaczę i wszystko będzie dobrze? Znowu będę zabierał Cię na durne kolacyjki, do kina, będziemy chodzić na spacery, na mecze?! Zrobiłaś ze mnie idiotę!

- Co ja mam Ci odpowiedzieć? – powiedziała cicho. – Przeprosiłam Cię. Czuję się podle. Wiem, że Cię zraniłam, że mi nie wybaczysz, ale co ja mogę zrobić? Mam pójść na kolanach do Częstochowy w ramach zadośćuczynienia?

- Przepraszam, ale czy Ty masz do mnie pretensje?!

- Nie mam. I nie krzycz.

- Będę krzyczał. Będę robił co mi się żywnie podoba! – wrzasnął i wypadł z sypialni jak rakieta pozostawiając za sobą trzaśnięcie drzwiami.

                                                                       *

Wiktoria podniosła się z łóżka i skierowała do łazienki. Pozwoliła sobie wziąć orzeźwiający prysznic, żeby doprowadzić się do porządku. Po kąpieli założyła na siebie ubrania z wczorajszego dnia i złożyła w kostkę grześkową koszulkę, która dzisiejszej nocy posłużyła jej za piżamę. Wyszorowała dokładnie zęby, żeby pozbyć się nieprzyjemnego zapachu z ust, a włosy związała w kucyk. Po przejrzeniu się w lusterku stwierdziła, że wygląda jak siedem nieszczęść. Kac, wyrzuty sumienia, strach przed tym jak zachowuje się Grzesiek, wszystko to sprawia, że wygląda, jakby miała co najmniej dziesięć lat więcej. Wzięła jednak głęboki oddech i wyszła z łazienki. Poszła do kuchni, bo słyszała, że ktoś tam urzęduje. Oparła się niepewnie o blat szafki i patrzyła na siatkarza. Kosok usiadł na kuchennym krześle i obrzucił Ją morderczym spojrzeniem.

- Ok. – odezwała się po kilku minutach – To ja może spakuję swoje rzeczy i nie będę Ci więcej wchodziła w drogę.

- Tak jest najłatwiej, nie? Zrobić coś głupiego, spakować zabawki i spieprzyć.

- A czego ode mnie oczekujesz? Powiedz mi to wprost, a zrobię wszystko, żeby Cię odzyskać, dać Ci spokój, nigdy więcej nie wchodzić Ci w drogę, pomóc Ci się zemścić. Cokolwiek chcesz.

- To odpowiedz mi na jedno proste pytanie. Dlaczego?

- Nie wiem dlaczego. Poszłam do klubu. Jeszcze nie brałam naszych relacji na poważnie. Później to wszystko zabrnęło za daleko. Ciebie pokochałam, a z nim po prostu spotykałam się na seks. Widocznie jestem wredną suką, która nie potrafi być z kimś kogo kocha, bo szuka innych przygód. Chociaż chciałam to zakończyć, nie mogłam powstrzymać się przed spotkaniami z nim.

- Dobry był?

- Grzesiek. Czy Ty jesteś masochistą? Po co chcesz tego wszystkiego słuchać?

- Żeby wiedzieć co robiłem źle.

- Ale Ty nic nie robiłeś źle. Byłeś, jesteś wręcz idealny. Czułam w Tobie oparcie i czułam się kochana. Niczego w życiu tak nie żałowałam jak tego co zrobiłam. Nie myślałam o konsekwencjach. Długo zbierałam się do tego, żeby powiedzieć Ci prawdę, ale bałam się. Wiedziałam jak zareagujesz, a nie chciałam Cię stracić. Wiem, że to głupie, bo to wszystko było nieuniknione, tym bardziej po tych cyrkach, które odstawiał Bartman.

- Nawet nie wypowiadaj jego nazwiska w mojej obecności. – rzucił Jej zimne spojrzenie – Powinienem go zabić, a nie tylko obić mu gębę. Nie mogę patrzeć na ten jego ironiczny uśmieszek na treningu, nie mam siły wysłuchiwania jego komentarzy, jaki to jest kozak, bo przeleciał mi laskę. Gdyby nie to, że kontrakt wiąże mnie jeszcze przez rok to bym stąd wyjechał. Wziął pierwszą lepszą ofertę z innego miasta i nie katował się jego obecnością. Straciłem teraz wszystko. Kobietę, którą kocham, radość z siatkówki. Nie wiem nawet czy chciałbym w tym roku dostać powołanie do kadry. Mógłbym siedzieć w domu, nie katować się na sali, wyłączyć mózg i zająć się jedynie sobą. Nie musiałbym znosić obecności tego idioty prawie 24 godziny na dobę.

- Słuchaj! – usiadła naprzeciwko Niego. – To co teraz powiem, pewnie Ci się nie spodoba. Ale jednak zaryzykuję. Nie użalaj się nad sobą. Weź się w garść i udowodnij mu, że jesteś więcej warty niż jego kretyńskie komentarze. Wiem, że teraz nie zapomnisz, ale staraj się nie myśleć o tym bez przerwy. Oczywiście, że pojedziesz na zgrupowanie reprezentacji i ponownie zdobędziesz złoto Ligi Światowej. Będziesz cholernie szczęśliwy, że drugi rok z rzędu przyczyniłeś się do historycznego wyczynu naszej kadry. Pewnie mnie znienawidzisz. W końcu pewnie zapomnisz o tym co było między nami. Znajdziesz kobietę, która nie będzie taka głupia jak ja i będziesz z nią najszczęśliwszy na świecie.

- Świetny scenariusz, a co zaplanowałaś dla siebie? – siatkarz podniósł ironicznie prawy kącik swoich ust.

- Ja poproszę wujka o przeniesienie do innego miasta, może coś się znajdzie. Może w końcu nauczę się szanować to co mam i zacznę uczyć się na własnych błędach. Sprzedam, albo wynajmę mieszkanie i przynajmniej będę miała za co żyć. Może wyjadę do innego kraju. Zawsze chciałam mieszkać w jakimś gorącym miejscu.

Kosok nic nie odpowiedział tylko patrzył na rudowłosą swoimi czekoladowymi oczami. Miał niesamowitą ochotę złapać Jej dłoń, przejechać swoimi palcami po Jej delikatnym policzku, móc zaciągnąć się Jej zapachem kiedy otuli Ją swoimi ramionami. Nie miał jednak w sobie tyle siły, aby to zrobić. Nie chciał ponownie robić sobie nadziei. I choć widział, że dziewczyna żałuje tego co się stało, dostrzegał w Jej oczach skruchę i iskierkę wiary, że jeszcze wszystko może się ułożyć to się bał. Miał ciągle jednak w swojej głowie roześmianą twarz Bartmana, który z satysfakcją obnosił się z tym, co się wydarzyło.

Wiktoria wstała ze stołka. Mimo tego, że chciała ostatni raz zbliżyć swoje wargi do ust Kosoka, nie odważyła się na to. Położyła dłoń na Jego ramieniu i lekko uśmiechnęła.

- Wszystkiego dobrego, Grzesiu. Cześć. – wyszła z mieszkania. 

                                                                             *

Idąc chodnikiem w stronę swojego mieszkania zobaczyła znajomą twarz zerkającą z kioskowego stoiska. Podeszła bliżej i wzięła jeden egzemplarz miejscowego tygodnika do swojej trzęsącej się dłoni. Patrzyła na uśmiechniętego od ucha do ucha bruneta, który trzymał w dłoni jakąś statuetkę. Otworzyła periodyk na wyznaczonej stronie i przeczytała początek artykułu:

 "Wielka strata dla rzeszowskiej siatkówki! Zbigniew Bartman, atakujący Asseco Resovii, rozwiązuje kontrakt z podkarpacką drużyną. Młody siatkarz i reprezentant naszego kraju od przyszłego sezonu będzie grał w Jastrzębskim Węglu. Jednym słowem: wraca na stare śmieci".

Wiki uśmiechnęła się do siebie i z wielką radością zakupiła gazetę. Spoglądając jeszcze raz na twarz patrzącą na nią z okładki powiedziała do siebie "Bóg jednak istnieje".

*******************************************************************

Mamy to! Czuję, że was zawiodłam tym, że ostatnio nie było Zbycha. Dzisiaj jest w minimalnym wymiarze.

Regularności i stanowczość, z którą dodaję posty na tym blogu poszła się kochać gdzieś na początku historii. Mam dla tego jedno wytłumaczenie, trochę nie mogę się doczekać, aż to się skończy.

Macie jakiś wolny czas do zmarnowania? Bo ja aktualnie nie mam na stanie, więc chętnie zmarnuję Wasz! :) Zastanawiam się co wybrać na dzisiejszy wieczór: jakże ciekawą literaturę francuską, pisanie licencjatu, uczenie się durnowatych regułek na kolokwium z hiszpańskiego, czy może tłumaczenie z franuskiego na zaliczenie książki o Żydach. Jeszcze się waham. Jedno jest pewne. Weekend (bo ja już mam weekend) zapowiada się emocjonująco, ale jest przy mnie moja przyjaciółka - Panie i Panowie, przedstawiam Wam "Perlaż" ;) 
 

Per aspera ad astra: Powiem tak, umówmy się, że jestem z Lublina. Tu się urodziłam i mieszkałam kilka lat, później rodzice zdecydowali, że wyprowadzamy się na malowniczą wieś (ok 30 km od Lbn w stronę Chełma), której nazwy nie wymienię, bo i tak Ci (jak i nikomu) nic nie powie, poza tym jest mała i łatwo było by mnie zidentyfikować. A ja wolę być anonimowa (chociaż już jedna taka złamała kody facebooka i mnie wyśledziła ;D). Ale wracając do miejsca zamieszkania to teraz nie mieszkam z rodzicami tylko na stancji w Lublinie, więc jestem stąd :) 

Wiosna przyszła i od razu żyje się lepiej. Od poniedziałku biegam, żeby rozwieźć się z moim "maćkiem".

Pozdrawiam z kuchni z kończącą się piec szarlotką (dieta? who cares?). Buziaki, Embouteillages ;*