15. I know you care, I see it in the way you stare

- Cześć. To ja.

- Czego?! – syknęła.

- Pogadamy?

- Chodźmy do mnie. – skierowała się do swojego pokoju.

Zatrzasnęła drzwi i oparła się o parapet. Patrzyła na mężczyznę, który z lubieżnym uśmiechem usiadł w głębokim fotelu i przyglądał się rudowłosej. Wziął w rękę jej biustonosz wiszący na podłokietniku i jakby z przyzwoleniem skinął głową na widok koronkowej, skromnej garderoby. Rozejrzał się po pomieszczeniu zatrzymując wzrok na sporych rozmiarów zdjęciu Wiki z wakacji na Lazurowym Wybrzeżu, na którym dziewczyna jest jedynie w skąpym bikini.

- Po co przyszedłeś? – patrzyła na niego wściekłym wzrokiem.

- Nie dajesz mi szansy, żeby porozmawiać. Nie odbierasz telefonów. Nie jestem jakimś przydupasem, którego możesz tak po prostu zbyć. – wypowiadał swoje słowa powoli, jakby chciał, żeby były właściwie zrozumiane.

- Jak dla mnie nie jesteś niczym więcej niż zwykłym padalcem. Fakt. Spotykaliśmy się, było całkiem przyjemnie. Zrozum jednak, że mam cię w dupie i nie rozumiem po cholerę tu przyłazisz. Wyglądasz na całkiem bystrego faceta, a nie rozumiesz prostego zdania. Chyba, że te twoje red bulle już ci do końca mózg wyżarły.

- Oj, Wiki, Wiki. Nie myśl, że swoimi inwektywami sprawisz, że się odczepię. Zbyt mocno zawróciłaś mi w głowie. – porzucił władczy ton i przybrał opiekuńczy wyraz twarzy – Przepraszam Cię, za tego siniaka. Poniosło mnie.

- Odwal się, bo za chwilę ja cię poniosę na dół. Przez okno. Co ci się stało w brew? – spytała, kiedy zauważyła plaster przyklejony nad okiem.

- Twój kochaś się zdenerwował.

- Żałuję, że tylko do tego się posunął.

- Wiktoria! – podszedł do Niej i złapał twarz w dłonie. – Nie lekceważ mnie. Dobrze Ci radzę. – zaczął niebezpiecznie przysuwać się do ust rudowłosej. Nie chciała, żeby ich wargi się spotkały, ale brunet miał tak silne ręce, że nie była w stanie wyrwać się z jego uścisku.

- To ja tobie radzę Bartman, żebyś stąd spieprzał. – usłyszeli głos dobiegający spod drzwi pokojowych.

Kobieta z mężczyzną odskoczyli od siebie, jakby ktoś oblał ich wrzątkiem. Wiki była wdzięczna za pojawienie się drugiego gościa. Podeszła do niego i stanęła za jego plecami. Od razu czuła się bezpieczniej, kiedy wiedziała, że ma przed sobą 205 cm wsparcia.

- Proszę, proszę. Znowu się dzisiaj spotykamy. – Zbigniew uśmiechnął się ironicznie.

- Widzę, że nie zrozumiałeś, że powinieneś trzymać się od Wiktorii z daleka. Tym bardziej, że ona właśnie tego sobie życzy.

- Kosok, żebyś Ty jeszcze wiedział, czego ona chce. Nawet sobie nie wyobrażasz co mówiła, kiedy była blisko krzyku gdy spędzaliśmy wspólnie noc.

Grzesiek zagotował się. Czuł się, jakby cały jego organizm rozsypał się w pomieszczeniu na miliardy drobnych kawałków. Nie chciał jednak dać się sprowokować. Wolał to załatwić siłą argumentu, a nie argumentem siły.

- Zapewne nie omieszkasz mnie o tym poinformować. – starał się mówić jak najbardziej lekceważącym głosem, chociaż miał ochotę rzucić się na atakującego.

- „Oh Zbyszek. Jesteś tak niesamowity. Pierwszy raz czułam się tak dobrze.” – starał się naśladować głos rudowłosej. Widząc brak reakcji ze strony środkowego podszedł do Niego i spojrzał głęboko w oczy. – Może chciałbyś jeszcze posłuchać, co robiła.

Nie wytrzymał. Grzegorz zebrał całą siłę swojego ciała w dłoniach i z pełną mocą pchnął rywala na podłogę, by po chwili szarpiąc go za przód koszulki ponownie ustawić do pionu. W Jego oczach można było spotkać szaleństwo, tę samą chęć mordu, jaką można spotkać w oczach morderców. Uderzył atakującego w to samo miejsce co rano na treningu. Nie trzeba było długo czekać, aż czerwony płyn zaleje twarz Zbigniewa. Bartman wściekły wypadł z pokoju pozostawiając za sobą określenia męskiego narządu rozrodczego, które skierował w stronę Kosoka.

Grzesiek usiadł na skraju łóżka. Wytarł o czarne spodnie dłoń pobrudzoną krwią i spojrzał na Wiki. Widział, że jest przerażona. Jeszcze nigdy nie widziała Kosoka w takim stanie, nie widziała go agresywnego, zdolnego do zmasakrowania drugiego człowieka. Nie bała się jednak o siebie. Wiedziała, że jej nic nie grozi ze strony środkowego. Wzięła z komody chusteczkę i podeszła do Niego. Wytarła dokładnie jego rękę z pozostałości czerwonej substancji. Położyła dłoń na Jego prawym policzku i przesunęła delikatnie kciukiem po twarzy. Siatkarz nie spuszczał z niej wzroku. Patrzył jak zahipnotyzowany w jej tęczówki, w których było tyle ciepła i strachu o to, co może się wydarzyć.

- Dziękuję, że przyszedłeś w tak odpowiedniej chwili. – uniosła lekko prawy kącik ust.

- Musiałem. A kiedy go zobaczyłem to miałem ochotę go zabić. Nie panuję nad sobą po tym co się stało. Sama widziałaś.

- To zrozumiałe, że jesteś na mnie wściekły. Mam jednak nadzieję, że uda nam się odbudować to co było. – podeszła bliżej stając między Jego kolanami.

- Ja tak nie dam rady. – powiedział -  Jak patrzę na niego wyobrażam sobie Ciebie z nim. Nie będę potrafił o tym zapomnieć. Nie zagwarantuję Ci, że nie wypomnę tego przy jakiejś kłótni, że nie zdradzę Cię, bo będę się chciał w jakiś sposób zemścić. Nie chciałbym, żebyśmy się ze sobą męczyli, coś udawali. Jest mi ciężko, bo kocham Cię, ale nie mogę.

- Może jednak spróbujemy. Chcę być z Tobą. Wiem, że możesz mi nie ufać na początku, ale może z czasem spróbujemy jeszcze raz. – patrzyła na Niego z nadzieją.

- Wiki. Jest mi ciężko z tym, ale uwierz mi, długo nad tym myślałem. Przykro mi.

- Rozumiem Cię. I jeszcze raz przepraszam. Jesteś cudownym facetem. Zasługujesz na to, żebyś był szczęśliwy.

- Muszę iść, jutro mam ważny mecz. – sięgnął za klamkę.

- Wiem. Dziękuję Ci za wszystko. – przytuliła się do Niego i uniosła głowę do góry.  Wspięła się na palce i nieśmiało przytknęła swoje wargi do Jego ust. Kilka minut trwali w tym tańcu języków. Żadne z nich jednak nie zdecydowało się na nic więcej.

- Cześć. – szepnął Jej do ucha i wyszedł.

Wiktoria usiadła na łóżku i ukryła twarz w dłoniach. Nie była zaskoczona, bo spodziewała się tego. Zdążyła na tyle poznać Grześka, żeby wiedzieć jak to się wszystko skończy. Wiedziała, że ma do Niej żal i będzie Mu ciężko się pozbierać. Nie chciała jednak naciskać. Może lepiej będzie jeśli po prostu o sobie zapomną.

                                                                     *

Po kilkunastu minutach wytarła łzę spływającą po policzku i wyszła z pokoju. Poszła do kuchni po szklankę wody. To Jej wystarczało, bo nie miała ochoty na jedzenie. Idąc do swojego pokoju zauważyła, że Kamila siedzi w salonie ze swoim gościem.

- Cześć Piotrek. – powiedziała smutno.

- Noo cześć. Jak się czuje łamaczka serc? – rzucił z ironią Nowakowski.

- Weź się odczep.

- Co się denerwujesz? Teraz masz wyrzuty sumienia? – kontynuował.

- Piter, opanuj się. – wtrąciła się Kamila.

- Ale o co ci chodzi? Będziesz Jej broniła? Złamała serce mojemu najlepszemu przyjacielowi. Zdradziła Go z kumplem z drużyny. Postawiłaś sobie za cel przelecieć wszystkich z drużyny?

- Tak! – krzyknęła Wiki – Uważaj, bo jesteś następny na liście! – poszła do siebie.

- Przeginasz. Nie widzisz jak Ona się czuje? Musisz Jej jeszcze dowalać? – skomentowała brunetka.

- Kama. Chyba nie będziesz Jej bronić? Puszczała się i tyle.

- Wiesz co? Idź stąd. Jeżeli myślisz, że będzie obrażał w mojej obecności Wiki, to się mylisz. Ja sama przez trzy lata spałam codziennie z innym facetem, też się puszczałam i co? Jeżeli to tak ma wyglądać, to zbierz wszystkie swoje rzeczy i spadaj. Nie będę z kimś takim.

- Słucham? – patrzył na dziewczynę z niedowierzaniem. – Zrywasz ze mną przez Nią?

- Ona, to moja przyjaciółka. Jedyna taka na całe życie. Facetów miałam już wielu, jeszcze jakiegoś sobie znajdę. Spieprzaj. – wstała i pokazała mu drzwi.

- Jesteście takie same. – środkowy wyszedł z mieszkania.

*******************************************************

Wiecie co? Skończyłam to. Także oprócz dzisiejszego rozdziału czekają nas jeszcze trzy. Kurcze. Naprawdę większość z Was spodziewała się latania talerzy, rękoczynów, krzyków? Szczerze mówiąc, nawet nie przyszło mi to do głowy.  W sumie to dziwnie, bo ja osobiście zapewne w takiej sytuacji najpierw zrobiłabym awanturę na pół miasta, a później urwała facetowi pewną część ciała.

Nie ma co zazdrościć, że mam tyle wolnego! Wystarczy pójść w nasze ślady i wysłać kilka stosownych wiadomości "Szanowny Panie Magistrze, w imieniu całego roku chciałbym poinformować, że będziemy nieobecni na zajęciach w dniach tych i tych. Z poważaniem, Starosta". Króciutkie, a tak bardzo cieszy. :)

Wiecie jaki mamy dzisiaj dzień? Tak! Ostatni dzień marca! I wcale nie chodzi mi o to, że dziś imieniny obchodzą Benjamin i Balbina, ani że mamy Wielkanoc. Rok temu opublikowałam pierwszy rozdział historii o Zbyszku i Wioli na Ma Vie avec Toi. Nie przypuszczałam wtedy, że  stworzę tam aż 25 rozdziałów. Nie przypuszczałam, że w ogóle cokolwiek napiszę, a tymczasem na moim pendrivie grzeje się już czwarte opowiadanie. Cholera! Pozwolicie więc, że w związku z tą prywatną rocznicą będę życzyła sobie wszystkiego najlepszego i wiele pokładów niekończącej się weny. I również w związku z tym nie odmówię sobie jeszcze jednego kawałka świątecznego ciasta!

A skoro jesteśmy w tym temacie. Jak żyjecie w trakcie świątecznego obżarstwa. Ja staram się mieć silną wolę, ale te ciastka po prostu jak leżą na stole to mówią do mnie i każą się zjeść! Mimo wszystko, ze smakiem zjem jeszcze jeden kawałeczek sernika! Nie mogę sobie jednak przez całe święta odmówić podśpiewywania:

Myślicie, że to za oknem to śnieg? Nope! Cocaine, so much cocaine. Booyah!
 
Buziaczki! Embouteillages ;*