14. You may be thinking I'm a fool

- Wiem. Wkurzyłem się przepraszam. Mówiłem, że go nie lubię, a on i te jego gadki działają na mnie jak płachta na byka. – uspokoił trochę swój ton. Nie wiedział jeszcze, że to jest cisza przed burzą.

- Nie chodzi mi o tę imprezę. Jest coś o wiele gorszego i poważniejszego, a chodzi o nas. – głos Jej drżał.

- Jesteś w ciąży? – próbował zgadnąć.

- Nie, nie. I proszę Cię nie przerywaj mi, bo to jest najtrudniejsza rozmowa w moim życiu. Na początku muszę Ci powiedzieć coś o sobie. W Poznaniu razem z Kamilą bywałyśmy codziennie na imprezach. Nie było wieczoru, który spędziłybyśmy w domu, nawet w Wigilię po kolacji zbierałyśmy paczkę i uderzałyśmy w centrum. Wiesz, że święte nie byłyśmy. Często poznawałyśmy różnych facetów. Dla Kamy każda impreza to nowy facet. Ja nie byłam aż taka jak ona. Oczywiście, że zdarzało mi się pójść z nowopoznanym facetem na całość, ale bez przesady. Kiedy przyjeżdżałyśmy tutaj chciałyśmy przenieść nasze obyczaje do tego miasta. Jak wiesz Kamila raczej nawet jakby chciała, to nie ma czasu na innych facetów, bo ciągle siedzi z Pitem. A ja… spotkałam Ciebie na swojej drodze. Na początku chciałam tylko tego, żeby znaleźć się z Tobą w łóżku. Okazałeś się jednak wspaniałym facetem, co sprawiło, że chciałam więcej. Z każdym dniem co raz bardziej się w Tobie zakochiwałam. Nie mogłam doczekać się, aż staniesz przede mną i patrząc na mnie swoimi czekoladowymi oczami rzucisz jakby od niechcenia „cześć mała”. Teraz jestem pewna, że ja Cię kocham. I wiedz, że ostatnią rzeczą, której teraz bym chciała jest to, żebyś cierpiał. Dlatego z bólem serca wypowiadam swoje słowa. Jest coś co powinieneś wiedzieć już dawno. A raczej coś, co nie powinno się wydarzyć. Bo ja… sypiałam z innym facetem. Nie kocham go, to były spotkania oparte jedynie na seksie. Przepraszam Cię za to.

Grzesiek siedział i patrzył na Nią pustymi oczami. Zniknęła z nich miłość, opiekuńczość, troska. Wydawało się, że On nie ma kontaktu z rzeczywistością. Zwrócił uwagę na Jej nadgarstek. Wziął jej rękę w swoją dłoń i przejechał kciukiem po sinej obręczy, na co Wiki syknęła z bólu.

- Co Ci się stało? – spytał w końcu patrząc na siniaka.

- To jest owoc zakończenia tamtej znajomości.

- Jak długo to trwało?

- Kiedy pojechałeś na urodziny mamy. Spotykałam się z nim raz, dwa razy w tygodniu. Wczoraj definitywnie powiedziałam mu, że to koniec.

- Czyli cały czas mnie oszukiwałaś? Od samego początku? – mówił spokojnie.

- Wiem, że źle postępowałam. Ale moich uczuć do Ciebie możesz być pewien.

- Kto to był?

- Zabijesz mnie. To był Zbyszek Bartman.

- Słucham? Ja pierdole, teraz już wszystko rozumiem. Te jego uśmieszki, komentarze, docinki. Jak mogłaś? Nie dawałem Ci wystarczająco dużo satysfakcji, ciepła? Musiałaś iść do łóżka z innym. Akurat z nim? Zachowałaś się jak…

- … jak dziwka. – przerwała Mu – Wiem, jak się zachowałam.

- To Ty to powiedziałaś. – mówił opanowanym tonem. – Nie rozumiem dlaczego? Przecież dobrze Nam razem.

- Przez moją głupotę. Dlaczego Ty jesteś taki spokojny? Spodziewałam się, że będziesz się na mnie wydzierał.

- Nie mam siły na krzyki. Dlaczego zerwał zaręczyny? Magda się dowiedziała?

- Nie, on sam odwołał ślub, ponieważ twierdzi, że się we mnie zakochał. Ja do niego nic nie czuję, nic! Powiedziałam mu, żeby dał mi spokój, że nigdy w życiu z nim nie będę, że kocham Ciebie. A on na pożegnanie ścisnął mi rękę i powiedział, że nie odpuści.

- Zabiję go. – wstał i wyszedł z pomieszczenia.

Uczucie zdenerwowania dziewczyny potęgował stoicki spokój Kosoka. Wiktoria spodziewała się krzyków, rzucania talerzami, w najgorszym przypadku rękoczynów, ale nie tego, że siatkarz będzie siedział z miną, jakby to On był winny. Dziewczyna czuła się jak śmieć. Wiedziała, że złamała Mu serce, że to koniec Ich związku. Wiedziała, że pierwszy raz tak naprawdę kochała, a mimo to zraniła. Wstała ze stołka i poszła za Grześkiem. Znalazła go w sypialni, gdzie stał przed wielkim oknem i patrzył na park. Stanęła obok Niego. Czuła unoszący się w powietrzu Jego zapach, tak bardzo chciała się do Niego, jednak nie miała odwagi.

- Mam już iść? – spytała patrząc na Niego.

- Wiki. – odwrócił się w Jej stronę i położył dłonie na Jej ramionach – Nie chcę żebyś szła. Nie chcę, żeby to co powiedziałaś było prawdą. Nie chcę, żeby to wszystko się skończyło. Nie wiem tylko czy potrafię udawać, że nic się nie stało. Jak pomyślę sobie, że jego łapska dotykały Ciebie, że całowałaś się z nim, spałaś z nim, a później spotykałaś się ze mną. Chyba nie będę potrafił być z Tobą.

- Przepraszam. – rozpłakała się.

Kosok objął Ją ramieniem. Zaciągnął się waniliowym zapachem Jej włosów. Spojrzał w Jej smutne oczy i pocałował. Powoli penetrował językiem Jej wargi. Wiki odwzajemniła pocałunek i wtuliła się w Jego tors. Grzegorz położył dziewczynę na łóżku i zaczął pieścić Jej ciało. Całował Jej szyję, a dłonią sięgał pod sukienkę.

- Grzesiu, przepraszam, ale nie dzisiaj. Nie mam ani siły i ochoty.

Siatkarz jednak nie reagował. Jakby nie słysząc Jej próśb dalej kontynuował swoje poczynania. Wiki co raz bardziej niechętnie poddawała się Jego pieszczotom. Starała się wyswobodzić spod Jego ciała, ale był zbyt ciężki.

- Proszę Cię, Grzesiek.

- Nie masz ochoty? A z Bartmanem byś miała? 

- Nie mów tak. - wyszeptała.

-Udowodnię Ci, że ja też potrafię być niesamowitym kochankiem.

- Kosok! – podniosła głos i złapała Jego twarz w dłonie. – I chcesz mi to udowodnić gwałcąc mnie? Bo skoro ja nie chcę, to inaczej tego nazwać nie można. – patrzyła Mu  w oczy.

- Masz rację. Przepraszam. Nie wiem co się ze mną stało.  – usiadł na brzegu łóżka i ukrył twarz w dłoniach. – Przecież wiesz, że bym Cię nie skrzywdził.

- Wiem. Ja już pójdę. Przemyśl co z nami. Ja Cię kocham i chciałabym być z Tobą, ale zrozumiem jeżeli mnie zostawisz. Odezwij się. Cześć.

Szła piechotą do domu. Trzydziestominutowy spacer miał pomóc Jej uspokoić nerwy, ale jednak nie wystarczył. Była na siebie wściekła, jednak miała w sobie tyle siły, żeby nie płakać. Przeczuwała najczarniejsze scenariusze. Wiedziała, że Kosok jest uczuciowym facetem i wbiła wielką zadrę w Jego serce.

Kiedy doszła pod blok zauważyła Bartmana idącego z osiedlowego parkingu. Przyspieszyła kroku i szybko wystukała kod do klatki na klawiaturze domofonu.

- Wiki! Pogadajmy! – usłyszała za plecami.

- Zibi! Spierdalaj! – zniknęła za drzwiami i zatrzasnęła je za sobą.

Po wejściu do domu natknęła na się na Kamę. Cieszyła się, że nie ma z nią Piotrka. Wtuliła się w swoją przyjaciółkę i zalała się łzami. Znały się lata, więc nie musiała nic tłumaczyć. Kamila głaskała Wiktorię po włosach i uspokajała Ją. Wiedziała, że nie jest dobrze. Musiała znaleźć jakiś sposób na rozwiązanie problemów.

- Damy radę Maleńka, damy radę! – powiedziała Jej do ucha.

                                                                       *

Przez całą noc Grzegorz nie mógł zmrużyć oka. Bił się z myślami i zastanawiał co ma teraz zrobić. Kochał Ją, ale miał złamane serce. Od samego początku Wiktoria Go zdradzała. Czuł się jak idiota. Był wściekły. Szedł przyspieszonym krokiem z parkingu do hali. Z całą siłą odepchnął drzwi i wpadł do środka jak burza. Kiedy wszedł do szatni nikogo tam nie było. Przebrał się szybko w strój, opłukał twarz zimną wodą i skierował się na boisko. Zauważył, że część siatkarzy już przybyła na trening. Zauważył też jego. Stał z boku i zawiązywał sznureczek od spodenek. Środkowy podszedł do niego i bez ostrzeżenia wymierzył mu cios prosto w lewe oko. Oszołomiony Bartman zachwiał się i automatycznie złapał za piekącą część ciała. Zauważył na palcach krew- prosty rachunek: rozcięty łuk brwiowy.

- Co Ty odpieprzasz? – ryknął atakujący.

- Gówno! Należy Ci się więcej.

- Jesteś żałosny! – zaśmiał się Zbyszek.

- Zawsze wiedziałem, że jesteś świnią i dziwiłem się dlaczego wszystkie kobiety wskakują Ci do łóżka. Ale tym razem przegiąłeś. A za ten siniak na Jej nadgarstku; jeszcze mi zapłacisz. – odwrócił się od warszawiaka i podszedł do kolegów.

- Co się dzieje? – spytał Piotrek.

- Później pogadamy.

Wszyscy zebrani na sali byli w ogromnym szoku. Przenosili wzrok z Grzegorza na Zbyszka i odwrotnie. Posyłali sobie pytające spojrzenia, ale nikt nie był  stanie rozwiązać zagadki. Atakujący skierował się do sztabu, żeby zakleili mu krwawiące miejsce i w morderczym błyskiem patrzył na Grześka. Mimo wszystko był z siebie zadowolony. Był pewien, że Kosok już wie, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żeby działać bez skrupułów.

                                                         *

- Powiedziałaś Mu? – spytała Kamila.

- Powiedziałam. I nie jest dobrze. To raczej koniec, On mi tego nie wybaczy. – odpowiedziała Wiktoria zwijając w rulon kuchenną serwetkę.

- Będzie dobrze. Wszystko da się naprawić. – brunetka patrzyła ze współczuciem na przyjaciółkę. Już miała Ją przytulić, ale ktoś zadzwonił do drzwi. – To pewnie Piotrek. Pójdę otworzyć.

- Hej. Mogę wejść? – usłyszała głos gościa.

- Jasne. Wiki, ktoś do Ciebie.

- Jak to ten kretyn to go zabiję. – poczłapała smętnie do przedpokoju.

  
**************************************************************************
Do końca zbliżamy się wielkimi, wręcz siedmiomilowymi krokami, a ja nadal nie wiem jak to skończyć. (I z kim.)

Kocham ferie. Mogę w końcu nadrobić wszystkie moje zaległości w odcinkach Ugotowanych, Kuchennych Rewolucji, MasterChefa z każdego zakątka świata, Perfekcyjnej Pani Domu, Doradcy Smaku, Nigeli w każdym pomieszczeniu domu. Tak, mam manię kulinarną ;p 

Casting do mam talent tuż pod moim oknem? Mogę się wybrać. Ciekawe czy docenią mój talent marnowania czasu i długości spania do góry tyłkiem.

Tworzę coś nowego. Głupiego. Dziwnego. Siatkarskiego. Jednak zanim to się ukaże (jeśli w ogóle) to trochę minie. Biorąc pod uwagę to co widzę za oknem, odpowiem, że bliżej wiosny! :) ale bohaterów już możecie poznać na lachociacho.

---
The Versatile Blogger.

Per aspera ad astra! Bardzo Ci dziękuję za nominowanie do zabawy. Święta i  blisko trzytygodniowe ferie pozwalają na takie przyjemności.

Zasady:

1. Podziękować nominującemu na jego blogu.

2. Ujawnić 7 faktów o sobie. 

3. Pokazać nagrodę na swoim blogu.

4. Nominować 5 blogów, które na to zasługują. 

5. Poinformować nominowanego o tym fakcie.

O mnie:
1. Nikt z mojego otoczenia nie wie, że piszę opowiadania i publikuję je na blogspocie.
2. Klnę jak szewc. (ale staram się tego oduczyć)
3. Nie potrafię odmówić pójścia na piwo.
4. Nie słucham radia i nie lubię chodzić do klubów, ponieważ nienawidzę muzyki, która jest tam puszczana. Słucham głównie reggae, ska, dancehallu.
5. Nie lubię kawy.
6. Marzę o tym, żeby być na emeryturze.
7. Zbyt szybko przywiązuję się do ludzi. Zbyt szybko.

Nominations:
http://historia-niemoralna.blogspot.com/ 
http://lotneszczescie.blogspot.com/ 
http://wlochy-to-moj-nowy-dom.blogspot.com/ 
http://marzeniasiezmienija.blogspot.com/ 
http://listy-do-mw.blogspot.com/
-----

Nie wiem czy dodam coś jeszcze przed świętami ( w końcu ciasteczka się same nie upieką) więc przydałoby się Wam coś życzyć. Mój stosunek do świąt jest bardziej lub mniej szeroko znany więc nie będę się bawić w religijne dyrdymały. Życzę Wam samych pysznych smaków, dużo wolnego czasu i żeby było dużo słońca!

Buziaki, Embouteillages ;*