13. Not really sure how to feel about it

Dzisiejsze popołudnie Wiki spędziła razem z Grzegorzem. Przyjechał do Niej prosto po treningu. Ostatnio oboje mieli napięty grafik, więc nie mieli zbyt wiele czasu dla siebie, a przynajmniej nie tyle ile by chcieli. Leżąc w łóżku po trzygodzinnym maratonie przyjemności rozmawiali o wszystkim i o niczym. Od omawiania słonecznej aury przeszli do sytuacji politycznej Pakistanu. Wiktoria zaproponowała, żeby najbliższe dni wolne, kiedy tylko się pojawią, przeznaczyć na krótki wywiad. Chciałaby na chwilę oderwać się od rzeczywistości. Cała sytuacja sprawiła, że Wiktoria stała się bardziej nerwowa. Kara pracowników za trzyminutowe spóźnienie, krzyczy na Kamilę za niezmywanie naczyń, ostatnio miała ochotę dać Grzegorzowi w twarz za to, że skomentował Jej (według Niego) specyficzne poczucie humoru, Bartmanowi notorycznie obrywa się za wszystko, zaczynając od tego, że posłodził Jej herbatę, kończąc na flirtowaniu z narzeczoną przez telefon w Jej obecności. Jej gniew nie ominął nawet Bogu ducha winnego Nowakowskiego, który miał opuścić Jej mieszkanie za to, że śmiał żartować z Jej pracy. To oczywiste, że powody są błahe, ale Ją przyprawiały o białą gorączkę. Starała się panować nad sobą, ale Jej charakter, rozterki i PMS tworzyły mieszankę wybuchową. Jednak w tym momencie, kiedy znajdowała się pomiędzy prawym i lewym ramieniem Grześka była oazą spokoju. Wierzyła, że wszystko można wyprostować, w końcu nie ma takiego problemu, którego nie da się rozwiązać.

                                                                       *

Podjęła decyzję. Dzisiaj ostatni raz zmierza osiedlową ścieżka do mieszkania Bartmana.  Przygotowała się na to pożegnalnie spotkanie. Dokładnie wyprostowała włosy, założyła najseksowniejszą bieliznę jaka znajdowała się w Jej kolekcji, w ciało wtarła słodki balsam o zapachu pomarańczy i czekolady. Nie musiała długo czekać na otworzenie mahoniowych drzwi, kiedy nacisnęła przycisk dzwonka. Nie czekając na zaproszenie weszła do środka i zostawiła to co zbędne, na przedpokoju. Podeszła do Zbyszka i bez słowa wpiła się w jego usta wbijając jednocześnie krwistoczerwone paznokcie w jego kark. To, co Ja zaskoczyło to fakt, że Zbyszek zamiast przejść do rzeczy, jak nigdy zwalniał tempo. Zawsze z zachłannością smakował Jej usta, a dzisiaj był delikatny. Czyżby przeczuwał, że to koniec ich znajomości i chciał przeciągać jak najdłużej to spotkanie?

- Muszę Ci coś powiedzieć. – wyszeptał Jej do ucha.

- Ja tobie też, ale później. – złapała jego wielką dłoń i zaprowadziła do sypialni.

Wiktoria była zdania, że to było najfantastyczniejsze z ich spotkań. Brunet powoli, z zaangażowaniem i pasją całował Jej alabastrowe ciało. Wodził długimi palcami po Jej plecach i karku. Mierzwił Jej włosy i szeptał komplementy. Po raz pierwszy nie był tak naprawdę głównym biorcą przyjemności, ale jako priorytet postawił sobie satysfakcję dziewczyny. Podziwiał jak Jej rude kosmyki niczym płomienie odznaczają się na białej pościeli i błyszczą w nikłym świetle niewielkiej lampki. Wiktoria chciała przejąć inicjatywę, jednak została zdominowana przez dwumetrowego mężczyznę. Przygryzała jego ucho, a na plecach zostawiała czerwone pręgi, ślady po paznokciach. Miała w nosie to jak wytłumaczy się blondynce. Machinalnie na myśl o niej odwróciła głowę w prawo i zauważyła, że na szafce nocnej brakuje ramki z jej zdjęciem. Zdziwiła się, bo brunet po raz pierwszy pofatygował się schować szczegół przypominający o istnieniu pięknej narzeczonej. W tej chwili odrzuciła jednak myśli o niej, bo właśnie stanęła u bram krainy rozkoszy, w której gospodarzem jest zielonooki. Dziękowała Bogu za tę krótką, ale intensywną znajomość.

Po krótkim prysznicu i założeniu na siebie ubrań skorzystała z zaproszenia do kuchni na aromatyczną kawę. Usiadła na parapecie, ponieważ nie było na nim ani kwiatków, ani żadnych innych gadżetów. Wzięła w dłoń ogromny kubek wypełniony po brzegi gorącym płynem w kolorze jego włosów. Zaciągnęła się zapachem i wyciągnęła z torebki papierosa. Bartman już dawno przestał protestować przeciwko paleniu w jego mieszkaniu. I tak wiedział, że z Wiktorią nie ma szans.

- Wiki. Wracając do tego, co mówiłem na dzień dobry. Muszę Ci coś powiedzieć. – usiadł obok Niej i nie spuszczał z Niej wzroku.

- No tak. Ja tobie też. To wal pierwszy. – zachęciła go uśmiechem.

- Ok. Trochę się denerwuję. Zupełnie jak na maturze, ale miejmy to już za sobą. Zakochałem się w Tobie.

- Co? – krzyknęła i z wrażenia oblała kawą.

- To co słyszałaś. Jesteś niesamowita i chcę spróbować czegoś więcej.

- Zaraz, zaraz. Po pierwsze to masz narzeczoną, a ja Grześka. Po drugie nie tak się umawialiśmy.

- Serce nie sługa. – uśmiechnął się – wytłumaczyłem Magdzie wszystko. Od dawna nam się nie układało, chciałem to załatwić małżeństwem, ale od kiedy poznałem Ciebie zrozumiałem, że chcę czegoś więcej od życia. Chcę Ciebie.

- Hamuj Bartman! Niczego ci nie obiecywałam. Kocham Grześka, a ty mnie nie obchodzisz. Właśnie dzisiaj zamierzałam ci powiedzieć, że to nasze ostatnie spotkani. I chyba im wcześniej się zakończy, tym lepiej. Tak więc miło było, ale się skończyło. Do niezobaczenia! – wstała i zszokowana udała się do wyjścia. Nie zdołała jednak dojść do drzwi zanim poczuła silny uścisk na nadgarstku.

- Nie tak szybko.- brunet nie zmniejszył nacisku swojej silnej dłoni na kruchą część ciała rudowłosej – Chyba nie myślisz sobie, że dam Ci tak po prostu odejść.

- Nie masz wyjścia. – próbowała wyswobodzić rękę.

- I co teraz pójdziesz do Kosoka i wskoczysz Mu pod kołderkę?

- Tak! To właśnie mam zamiar zrobić!

- Lubisz się puszczać?

- Wiesz co? Nie zamierzam z tobą dyskutować. Zapomnij o mnie, przeproś blondyneczkę, powiedz, że miałeś kryzys, to nieporozumienie i po sprawie. I puść mnie, bo to boli do cholery! – spojrzała na swój nadgarstek i zauważyła siną obręcz na jego obwodzie, która lekko pulsowała i bezsprzecznie widocznie siniała. Ubrała się i spojrzała prosto w oczy bruneta. – Żegnaj! – trzasnęła drzwiami.

- To się jeszcze okaże. – powiedział cicho.

Wiki wybiegła z klatki schodowej. Była wściekła. Nie wiedziała czy łzy napływają Jej do oczu dlatego, że sytuacja nie poszła po Jej myśli, czy dlatego, że przestraszyła się Bartmana. Szlochając szła do swojego bloku. Ignorowała wszystkie pytające spojrzenia przechodniów. Po przekroczeniu progu zauważyła Kamę i Piotrka zajmujących się sobą na kanapie. Zignorowała ich docinki i poszła do swojej sypialni zostawiając za sobą trzaśnięcie drzwiami i głośne „kurwa mać”. Zdjęła z siebie ubranie i okryła ciało jedynie wielkim grześkowym t-shirtem, który kiedyś u Niej zostawił. Spojrzała na telefon i zauważyła nieodebrane połączenie od Kosoka. Wystukała jedynie na klawiaturze zdawkowego smsa o treści „ Przepraszam, ale dzisiaj nie mam siły na rozmowę. Kocham Cię. Wiki.” i po otrzymaniu raportu wyłączyła komórkę. Wyciągnęła z szafki Jacka Danielsa i nie przejmując się szklankami wychyliła bursztynowy trunek prosto z butelki. Stanęła naprzeciwko okna i zauważyła Bartmana gapiącego się na Nią ze swojego salonu. Posłała mu środkowy palec i zasłoniła rolety. Dzień postanowiła zakończyć w samotności.

                                                                       *

Trzy głębokie oddechy, zamknięcie oczu o policzenie do dziesięciu – tyle wystarczyło, żeby Wiktoria wyrzuciła z oczu lekkie przerażenie i przykleiła uśmiech na swoją twarz. W najbliższym czasie czeka Ją poważne zadanie, zmierzenie się z rzeczywistością w obecności Grzegorza. Jak tylko może odwleka ten moment, bo obawia się, że to wszystko może nie być takie proste. Teraz musiała porzucić myślenie nad tym, bo kroczyła do drzwi, za którymi bez wątpienia stał środkowy. Ostatni raz wzięła głęboki oddech i nacisnęła na klamkę. Z szerokim uśmiechem otworzyła drzwi, jednak białe zęby szybko ukryła pod grymasem zdenerwowania.

- Czego? – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

- Chciałem Cię zobaczyć. I pogadać.

- Gówno mnie to wszystko obchodzi! Spadaj stąd, bo zaraz przyjdzie Grzesiek! – zamknęła drzwi.

Znowu się zdenerwowała. Wyjrzała przez wizjer i zauważyła, że Jej gość schodzi po schodach. W tym momencie żałowała, że wtedy poszła do tego klubu. Trzeba było siedzieć w domu przed telewizorem, namówić Kamilę na kino, albo myśleć mózgiem a nie tym co jest między nogami. A mówią, że to facetom zależy na seksie. Ponownie usłyszała dzwonek do drzwi. Ponownie trzy głębokie oddechy, liczenie do 10, uśmiech na miejscu- można otworzyć. Tym razem za dębowym kawałkiem drewna spotkała tę osobę, którą powinna. Jej zielone oczy pojaśniały z radości i od razu wspięła się na palce, żeby się przywitać.

- Gotowa? To zbieraj się, jedziemy na imprezę?

- Imprezę? Gdzie? – popatrzyła bez entuzjazmu.

- Niespodzianka. – puścił Jej oczko.

- Ok., niech Ci będzie. – wzięła torebkę, zamknęła drzwi na klucz i trzy minuty później siedziała w grześkowym samochodzie.

- A wiesz co? Jak wchodziłem do bloku to natknąłem się na Bartmana. Dziwne. W ogóle wkurza mnie ten koleś. – dobrze, że brunet skupiony był na drodze, bo mina Wiki raczej nie poprawiłaby Mu humoru.

- Dlaczego? Myślałam, że w klubie wszyscy się lubicie.

- Żartujesz? Tego nadętego buca?! Przeleciał pół Polski i myśli, że jest królem. Dzisiaj Igła pytał o Ciebie, o Twoją pracę, mówił, że on by tak nie mógł pracować za biurkiem w garniturku, a ten pajac zaczął z  ironicznym uśmiechem komentować, że on lubi takie kobiety, które w dzień są twarde, ale w nocy zmieniają się w prawdziwe demony seksu. Myślałem, że mu walnę. Człowiek bierze ślub za cztery miesiące, a komentarze ma na poziomie gimnazjum.  A i jeszcze dodał, że on uwielbia jak dziewczyna w czasie seksu przygryza ucho facetowi i jednocześnie ręką drapie go po plecach. Ja wiem, że to nie jest oryginalne, ale Ty tak robisz i od razu pomyślałem sobie… wiem przepraszam to głupie. Po prostu go nie toleruję. – wyraźnie było widać, że środkowy nie przepada za atakującym.

- Daj spokój, nie uruchamiaj się. Olej tego kretyna i tyle. – starała się mówić jak najbardziej lekceważącym głosem jednak było Jej ciężko, wiedziała, że nie da się tego ukrywać w nieskończoność.

Mimo to ponownie przybrała wesołą minę i wysiadła z samochodu, kiedy po piętnastu minutach jazdy zaparkowali pod nowoczesny wieżowcem. Myślała, że to będzie impreza klubowa, ale domówka też jest niczego sobie. Wjechali windą na siódme piętro i od razu wiadomo było gdzie się kierować. Głośne przeboje ostatnich wakacji informowały gdzie jest impreza. Wciskając swoją dłoń w dłoń siatkarza Wiktoria przekroczyła próg mieszkania. Od razu zauważyła kto jest gospodarzem, bo przybiegł do nich Lotman w przebraniu Freda Flinstona. Wiki nie podejrzewała, że ten facet jest taki rozrywkowy, jednak okazało się, że to prawdziwy „California Guy”. Proponował wszystkim drinki i piwo w czerwonym papierowych kubkach, zupełnie jak we wszystkich amerykańskich młodzieżowych komediach. Wczuł się chłopak w klimat. Wiki zauważyła, że na miejscu byli już „Nowakowscy” więc odetchnęła z ulgą. W pewnym momencie zauważyła też Bartmana. Stał nonszalancko oparty o futrynę i uśmiechał się w Jej kierunki. Zlekceważyła jego wzrok i mocniej przytuliła się do Kosoka. Gospodarz nie dał się nudzić swoim gościom i zorganizował mały turniej w Tekkena. Na szczęście Wiki była fanką gier komputerowych i bez problemu odsyłała wszystkich przeciwników z kwitkiem. Na pierwszy ogień poszedł Paul, który odpadł po niecałych pięciu minutach, za nim Piotrek, Kama, Igła, Grzesiek, który starał się brać Ją na litość i uczucia, i cała reszta, których imion nie zapamiętała. Ostatnim przeciwnikiem rudowłosej był Zbigniew. Z szerokim uśmiechem usadowił się na podłodze, podkładając pod pośladki poduszkę i wziął dżojstik do ręki.

- No to mała, pokaż na co Cię stąć. Wujek Zbyszek Ci pokaże jak się gra. – powiedział patrząc w oczy.

- Wujku. Mała to jest twoja pała. Nie rozsiadaj się lepiej, bo nie ma sensu.

Między tą parą zawodników iskrzyło, ale nie było to spowodowane grą komputerową. Wiki chciała go unikać i nie zamieniać z nim ani słowa. Po rozpoczęciu  pojedynku skupiła się na jak najszybszym naciskaniu guzików. Szturmem ruszyła na postać Bartmana i zamaszystymi ciosami powodowała, że jego zielony pasek życia stawał się co raz krótszy. Z triumfalnym uśmiechem wykańczała jego postać.

- O nie! Tak się bawić nie będziemy! Rewanż! – krzyknął zielonooki, kiedy na jego połowie ekranu pojawił się wielki napis „game over”.

- Ktoś tu nie umie przegrywać. Jak chcesz się dalej kompromitować, to dawaj. – uruchomiła poziom ponownie. Kolejny raz bez chwili zawahania i ostrzeżenia zaatakowała przeciwnika.

- Ej, koleżanko! – oburzył się brunet – Od razu z rękami poniżej pasa? Widzę, że nie lubisz czekać. – uśmiechnął się ironicznie.

- Sprawdzam, czy na pewno walczę z mężczyzną. – tym komentarzem weszła na niebezpieczny grunt.

- Gdybyś miała wątpliwości, to mogę Ci udowodnić nie tylko na ekranie.

- Bartman, nie przeginaj! – ostrzegł go Kosok.

- Spokojnie Grzesiu. – uspokajała Go Wiki – Z takimi komentarzami poradzę sobie sama. Mam czarny pas w poniżaniu. – w tym momencie ponownie wykończyła komputerową Bartmanową postać.

- Ooo, widzę, że koleżanka się zdenerwowała.

- Weź się ogarnij. I chodź pogadamy. Na osobności. – wyminęła wszystkich gości imprezy, którzy mieli miny jakby zobaczyli ducha. Co jak co, ale takiego obrotu spraw na pewno się nie spodziewali. Nikt z nich nie rozumiał, dlaczego ta dwójka gasi się z każdym zdaniem. Tym bardziej, że pamiętali imprezę zorganizowaną przez prezesa w jego urodziny i poznali Wiktorię z zupełnie innej strony. Co do Zbyszka, to w szerokim gronie znany jest ze swojego ciętego języka, ale nigdy nie zachowywał się tak w stosunku do kobiety, a już na pewno nie w obecności kolegów. Tylko jedna osoba ze wszystkich zebranych w salonie wiedziała co jest grane. Kamila stała przy futrynie obserwując całe zdarzenie i tylko kręcąc głową. Rzuciła Wiki karcące spojrzenie, kiedy przyjaciółka razem z Bartmanem znikała za drzwiami sypialni Amerykanina.

- Ej, o co im chodzi? – spytał Piotrek.

- Nawet nie pytaj.

W tym samym czasie Wiktoria wściekła gapiła się na Zbyszka, który patrzył na Nią z szyderczym uśmiechem. Usiadł sobie w fotelu i czekał na rozwój sytuacji.

- Co ty sobie wyobrażasz? Daruj sobie jakieś głupie komentarze bo to ci nic nie da. Powiedziałam Ci, że to koniec. – mówiła celując w niego palcem.

- Powiedziałaś mi, powiedziałaś. A Grzesia też poinformowałaś?

- Hola, hola rycerzyku. Zajmij się sobą. To, że spieprzyłeś swoje życie nie znaczy, że możesz i moje. Nie martw się Grześkowi powiem, jeszcze dzisiaj. Nie chcę Go już dłużej oszukiwać. Ale ty się do tego nie wtrącaj. Lepiej skup się na swojej narzeczonej.

- Ja nie mam narzeczonej. – przypomniał Jej, świdrując jednocześnie swoimi oczami.

- To ją odzyskaj. – mówiła zdenerwowana przez zaciśnięte zęby. – I skończ te dziecinne komentarze. Najlepiej mnie ignoruj. – wyszła z pokoju i trzasnęła drzwiami.

Kiedy weszła ponownie do salonu wszystkie rozmowy ucichły, a twarze skierowały się na Nią. Podeszła do Grześka ignorując Jego pytający wzrok. Rzuciła tylko krótkie spojrzenie Kamili pt.” nie jest dobrze”.

- To może się napijmy. – rudowłosa przerwała milczenie i sięgnęła po butelkę Heinekena. Jakby na komendę wszyscy znowu zaczęli zabawę.

- No Kosa. – do pomieszczenia wszedł Zibi – Ostrą masz tą swoją dziewczynę. Z takim temperamentem to musi być niezła w pewnych rzeczach.

-  Zamknij się Bartman. – wkurzył się środkowy – Skup się na swojej Magdzie. Ona jest taka skryta, wiesz cicha woda brzegi rwie, może ci rogi przyprawia.

- Nie interesuje mnie to, bo już nie jesteśmy razem. – dało się zauważyć, że wybrał nienajlepszy moment na swój coming out.

- Nie dziwię się, że cię olała. – nie ustępował Grzegorz.

- Przepraszam – wtrąciła się Wiki – my już pójdziemy. – wzięła siatkarza za rękę i skierowała się do drzwi.

Kosok nie protestował. Nie miał już ochoty na zabawę, a już w szczególności nie w towarzystwie Bartmana. Wściekły wsiadł za kierownicę i odjechał z piskiem opon. Z całą siłą zacisnął dłonie na kierownicy, aż zbielały Mu kłykcie.  

- Odwieźć Cię? – spytał szorstko.

- Wolałabym, żebyśmy spędzili czas wspólnie.

- Ok. To jedziemy do mnie. – mówił, utrzymując podniesiony ton,

Kiedy weszli do mieszkania, Grzesiek sięgnął do lodówki po piwo. Usiadł wściekły na kuchennym taborecie i gapił się w jeden punkt. Wiktoria wiedziała, że ten moment na wyjawienie prawdy nie jest najlepszy, ale zdecydowanie ostateczny. Usiadła naprzeciwko Grzegorza i upiła łyk z Jego butelki.

- Grzesiu. – przeniósł wzrok z blatu stołu na Nią. – Musimy porozmawiać. – wydukała, a serce biło Jej z szybkością pięciuset uderzeń na minutę.

****************************************************************************

No to mamy to, na co tyle czekałyście. 

Ja naprawdę staram się być grzeczną dziewczynką, robię dobre uczynki, staram się nie przeklinać. Ale no matko, tego śniegu to tyle najebało, że się z domu nie dało wyjść. Idę chodnikiem, a czuję się jakbym szła przez jakiś śnieżny tunel. I pomyśleć, że to centrum miasta! Pogodo! Uprasza się o nadejście wiosny. 

Uwielbiam takie sytuacje. Człowiek siedzi dwa dni nad notatkami, ślęczy po nocach przed komputerem, współlokatorzy myślą, że człowiek się wyprowadził i nic nie powiedział. A człowiek stworzył piękny rozdział licencjatu, był z siebie dumny jak cholera. Oddał do sprawdzenia. Leci z uśmiechem, żeby zebrać pochwały i nagle JEB! 90% do poprawy. Siedzi człowiek kolejną dobę i poprawia. Jak teraz będzie źle, tak pierdolę studia i zostaję tym ninja! Ale pocieszam się jednym faktem. Byle do czwartku a pędzę do domu na święta i wracam do Koziego Grodu dopiero 8 kwietnia. Fuck yeah! :)

Powiem tak: Luxtorpeda, Ras Luta, Riddim Band, Grubson Akurat,Strachy na Lachy, Zabili mi żółwia,Happysad, Junior Stress, Jamal, Power of Trinity, Mela Koteluk, Abradab, Pezet.  No, tegoroczne Juwenalia zapowiadają się bardzo dobrze, czekam na pozostałe koncerty! :)

już niedługo kończymy to, wiecie?

i gdybyście miały ochotę zapraszam też na Trzy światy Agaty , czyli pierwsze moje opowiadanie, z którego jestem zadowolona. kurde, jest fajne! ;)

Całuję i przesyłam trochę Słońca! Buziaki, Embouteillages ;*