12. Show must go on.

Totalne skupienie kilku tysięcy ludzi zebranych na Podpromiu. Jeżeli kibice denerwują się w takim momencie, to jak muszą czuć się zawodnicy? Finałowy mecz o Puchar Polski między drużyną z Rzeszowa, a tą z Kędzierzyna. Stan punktów 14:14 w piątym secie. W polu zagrywki pojawia się Lotman. Stara się skupić jedynie na przerzuceniu piłki na drugą stronę. Podrzuca piłkę, bierze rozbieg, wzbija się w powietrze i z całym zaangażowaniem uderza w żółto-niebieską Mikasę. Niestety, piłka trafia w taśmę. Przeklina pod nosem, przybija piątkę z kolegami widząc ich wściekłe spojrzenia pt. „ Jak można spieprzyć w takim momencie?”. W graczy reprezentujących Kędzierzyn wdarły się nowe pokłady nadziei. Fonteles posyła w stronę przeciwników potężną zagrywkę. Na szczęście Igła po raz kolejny popisuje się fantastyczną obroną., Tichachek rozgrywa piłkę na środek, Nowakowski wyskakuje i w swoim stylu posyła piłkę w okolice trzeciego metra. Trzech zawodników ZAKSY rzuciło się do obrony, jednak jak to zwykle w takich sytuacjach bywa- piłka z impetem uderza w boisko. Radość w drużynie z Rzeszowa i kibicach nie była wcale ukrywana. Jednak ten jeden punkt to jeszcze nie koniec meczu. Na boisku pojawia się Kosok w celu podwyższenia bloku. Tym razem do zagrywki szykuje się Bartman. Wyciąga przed siebie piłkę i błyskawicznie z całą siłą przerzuca ją na drugą stronę siatki. Gacek poradził sobie z odbiorem, Guma dostał idealną piłkę do rozegrania, Rouzier wybrał kierunek po prostej. Jednak nie udało mu się sforsować bloku i piłka odbiła się od szczelnego, rzeszowskiego muru i spadła pod nogami Francuza. Kibice wydali z siebie dzikie okrzyki radości i wstali z miejsc. Resoviacy krzyczeli „jeszcze jeden”. Bartman ponownie szykował się do zagrywki i spojrzał tylko krótko na tablicę wyników. 16:15 dla Resovii. Jeszcze tylko jeden punkt i zdobędą trofeum. Skupił się maksymalnie i wykonał zagrywkę. Piłka otarła się o siatkę i zatrzymała na chwilę na taśmie. Konsternacja i wstrzymanie oddechów. W końcu spadła przy linii środkowej po stronie ZAKSY. Bez szans na obronę. Trofeum wędruje do rąk graczy z Rzeszowa.

Grzegorz przejechał wzrokiem po trybunach, jednak mimo tlącej się w środku nadziei nie zauważył rudowłosej dziewczyny wśród kibiców. Zawiedziony wrócił do kolegów.

Piotr tymczasem podszedł z szerokim uśmiechem w stronę w stronę jednego z sektorów. Zignorował nastolatki proszące o zdjęcie i autograf. Podbiegł do niewielkiej brunetki i łapiąc jej twarz w dłonie wpił się w jej usta. Wśród zebranych dziewczynek dało się usłyszeć jęk zawodu. Oboje skwitowali to uśmiechem. Umówili się, że za 30 minut spotkają się pod halą. Piotrek wrócił do kolegów i kibiców. Po wspólnym cieszeniu się i krótkim prysznicu pobiegł na parking, żeby Kamila nie musiała długo czekać. Otworzył jej drzwi do samochodu, a sam powędrował za kierownicę.

- Zapraszam cię do mnie na kolację. – posłał w jej stronę promienny uśmiech. Szybko dotarli do mieszkania siatkarza . Kamila usadowiła się na kuchennym stołku i obserwowała kulinarne poczynania mężczyzny. O dziwo był całkiem dobrym kucharzem, a może to spaghetti nie jest zbyt wymagającym daniem.

- Kochanie. Mogę cię o coś spytać? – zaczął i widząc minę Kamili pewnie wyrzucał z siebie kolejne słowa – Co się dzieje z Wiktorią? Kosa mówił, że nie widzieli się od imprezy, nie odbiera telefonów, albo zbywa Go po kilku minutach.

- Jest chora. – skłamała brunetka – Ciągle leży z gorączką, nie ma siły na rozmowy i spotkanie.  Nawet mnie wygania z pokoju.

- To dobrze, że to tylko to. Po tym co mi mówiłaś jak się kiedyś bawiłyście trochę się martwiłem. Grzesiek zakochał się po uszy. W dodatku to mój przyjaciel i nie chciałbym żeby cierpiał.

- A Wiki to moja przyjaciółka. I chociaż nie jest święta, z niejednego pieca chleb jadła to wiem, że Ona też darzy Grzecha uczuciem. Może to trochę nowe dla Niej, tak samo jak i dla mnie, ale będzie dobrze. A teraz skończmy temat Kosoków. Lepiej mi powiedz dlaczego te wszystkie małolaty wołają do ciebie po imieniu! – spytała.

- Słucham? – Nowakowski popatrzył na nią zaskoczony.

- No co wy na „ty” jesteście? Jeszcze raz to usłyszę, a ustawię te wszystkie napalone lale.

- Kamilko. – zbliżył się do niej – Co mnie obchodzą jakieś nastolatki? Przecież nigdzie nie znajdę lepszej dziewczyny. To ja powinienem zapytać skąd ty znasz te wszystkie pozycje, sztuczki i akrobacje? Raczej w szkole tego nie uczą. – posłał jej z uśmiechem podejrzliwe spojrzenie.

- Piter. W mojej uczyli. – puściła mu oko – Nigdy nie udawałam, że jestem bogobojną i świętą dziewicą. Akurat trafiłeś na najgorętszą  partię Poznania. Tam już nie miałam wolnych facetów, więc przyjechałam tu. Ale na moje i twoje szczęście spotkałam jednego, który spełnia wszystkie moje wymagania. I myślę, że powinieneś się cieszyć, że nie jestem kłodą!

- Jesteś najlepsza! – wyłączył kurki z gazem, bo teraz w jego głowie pojawiła się zupełnie inna myśl niż gotowanie. Posadził Kamilę na stole i zdjął jej koszulkę. Ustami błądził po jej ciele, a dłońmi gładził nagie plecy. Na szczęście ten kuchenny mebel okazał się na tyle wytrzymały,  żeby utrzymać ich ciężar, a kilkunastominutowe wzajemne pieszczoty doprowadziły ich do wspólnej satysfakcji.

- Jesteś niesamowita. – wyszeptał do jej ucha.

- Ty też jesteś niczego sobie. I muszę Ci powiedzieć, że to co mówią o facetach z długimi nosami to prawda. – na te słowa oboje zaczęli się śmiać.

                                                                       *

Czternastu mężczyzn, jedenaście kobiet, osiem butelek wódki, niezliczona ilość pustych butelek po piwie toastów. Tak świętują dzisiejsi zwycięzcy. Powszechnie wiadomo, że alkohol rozwiązuje język. Panowie nie szczędzili więc komplementów w kierunku pań, i sobie wzajemnie docinek.

- Proponuję wznieść toast za nasze zwycięstwo! Teraz oby tak samo w reprezentacji i  w PlusLidze! – za stołem stanął Bartman, unosząc kieliszek bezbarwnego alkoholu ku górze. – I za zdrowie naszych pięknych pań oczywiście!

- O właśnie! Dlaczego nie jesteśmy tu wszyscy i dlaczego nie ma niektórych dziewcząt? – Igła był już widocznie po kilku setkach.

- Piter świętuje z Kamilą i siebie, a Wiki jest chora. – odpowiedział smutno Kosok.

- Taa, chora. – skomentował Zbyszek.

- Może ty wiesz lepiej Bartman! – zagrzmiał środkowy.

- Spokojnie. Tak tylko mówię. Nigdy nie wiadomo co się dzieje, kiedy nie widzimy. Martwię się o Ciebie, nie chcę żebyś cierpiał. – patrzył na Niego z ironicznym uśmiechem.

- Martw się o siebie kretynie.

3 tygodnie później.

Wiktoria w ciągu tygodniowego odwyku doszła do siebie. Pozbyła się depresji i ponownie była silną, pewną siebie kobietą. W pracy również szło Jej świetnie. Podpisała bardzo ważną umowę kredytową z poważnym kontrahentem, za co dostała pięciocyfrową premię. Takie rzeczy od razu poprawiają Jej humor, bo każdą złotówkę przelicza na nową parę butów, sukienki, imprezy. Z Kosokiem również dobrze Jej się układa. Są ze sobą od nieco ponad dwóch miesięcy, a zachowują jakby znali się od wczoraj. W Ich oczach można zauważyć ten sam błysk, to samo pożądanie. Oboje mają świadomość, że to nie jest żaden wyczyn. Takie zachowanie byłoby prawdziwym sukcesem po kilkunastu latach małżeństwa. W tym szczęściu brakuje jeszcze jednego ramienia trójkąta. Zbigniew Bartman ma jednak w sobie coś, że nie sposób mu odmówić. Wiki nadal spotyka się z nim w wiadomym celu. Naprawdę chciałaby być szczera wobec Grzegorza, ale to jest silniejsze od Niej. Obiecała sobie jednak, że zakończy znajomość z zielonookim przy najbliższym spotkaniu. Później będzie liczył się dla Niej tylko jeden brunet.

******************************************************************************

Tak. Wiem, że ten rozdział jest o niczym.

Tak. Wiem, że terminy nie trzymają się kupy. 

Tak. Gwarantuję,  że następny rozdział będzie ciekawszy.

00:33 na zegarze, a ja zamiast kłaść się spać i jakoś mentalnie przygotować na jutrzejsze zajęcia zaczynające się o 7:30, wolę knuć kolejne intrygi. Muszę jakoś zmienić swój nocny tryb życia, na dzienny. Zdecydowanie!

Tak wiele rzeczy do zrobienia. A tak mało czasu! Ja wiedziałam, że będę żałować, że nie spięłam dupy w ferie! Zamiast pisać tą durną pracę w lutym, to czeka mnie upojne  36 godzin z pisaniem rozdziału, bo we wtorek trzeba oddać. Wiadomo, pod presją lepiej się pisze! ;)

Zimo.I po co wróciłaś?

Uwielbiam Was! Buziaki, Embouteillages ;*