11.: Twoje oczy lubią mnie i to mnie zgubi

Miły poranek po stresującym wieczorze. Jak się okazało Pan prezes wykazał się szczodrością i darował siatkarzom poranny trening. Wiktoria bez wyrzutów sumienia mogła więc leżeć wtulona w Grzegorza udając, że śpi. Mimo że musiała skorzystać z łazienki i miała wrażenie, że robią Jej się odleżyny, nie chciała dać po sobie poznać, że blisko 3 godziny temu opuściła krainę Morfeusza. Kosok również nie spał od dłuższego czasu, jednak On nie krył się z tym, że rozpoczął już swój dzień. Wpatrywał się w Wiki, w Jej unoszącą się miarowo klatkę piersiową, rozczochrane włosy zakrywające nieco Jej twarz, nogę spoczywającą między Jego kończynami dolnymi, która widocznie odznaczała się od Jego nie tylko odcieniem skóry, ale zwłaszcza brakiem owłosienia. Rysował palcami na Jej plecach niewidzialne, fantazyjne kształty, dobrze wiedział, że to lubi. Leżeli tak do południa, aż Wiki z teatralnym zaangażowaniem zaanonsowała swoje przebudzenie. Przygotowała obiad, bo śniadanie o tej porze byłoby nieporozumieniem. Unikała jak ognia tematu wczorajszej imprezy, chociaż było to niemożliwe. Po pierwsze Jej przyjaciółka jest największą plotkarą na świecie, po drugie Grzegorz chciał wybadać przyczynę złego humoru Wiktorii. Na wszystkie pytania i spostrzeżenia odpowiadała półsłówkami. Z ulgą po południu pożegnała siatkarzy. W końcu, w spokoju mogła odpocząć. Niestety, to były tylko pozory.

Kiedy tylko z niekrytą ochotą opadła leniwie na kanapę i wystawiła twarz do słońca poczuła, że promienie ogrzewającej nas gwiazdy napotkały jakąś przeszkodę. Uchyliła lekko jedno oko i zauważyła Kamilę stojącą przed Nią z rękami założonymi na biodra. Wiki głośno wypuściła powietrze.

- Czego? – spytała oschle.

- Co się dzieje? – Kama usiadła na kanapie kładąc stopy przyjaciółki na swoich kolanach.

- Nic. A co ma się dziać? Kaca mam.

- Chyba moralnego. Kochana, znamy się ponad 20 lat i myślisz, że uda Ci się mnie oszukać? Dlaczego wczoraj reagowałaś jak poparzona na tamtego Zbyszka co przyszedł ostatni? I dlaczego płakałaś wczoraj wieczorem?

- Pamiętasz jak Ci mówiłam o tym kolesiu, którego poznałam w klubie?

- Ten bóg seksu? No pamiętam, a co on ma z tym wspólnego?

- To on. Zbigniew Bartman jest tym kolesiem.

- O kurwa! Niezłą dupę wyrwałaś!

- Kama, proszę Cię, chyba mnie nie rozumiesz.

- No właśnie nie rozumiem. Masz dwóch facetów. Gorących facetów. Grzesiek o niczym nie wie, Bartman się wczoraj dowiedział, ale biorąc pod uwagę, że żeni się z jakąś foczką, to nie piśnie ani słowa. Zamiast korzystać z uroków męskiego ciała to Ty się zadręczasz. Jeżeli tamten siatkarzyk serio jest takim specem w łóżku to spotykaj się z nim dalej. Grzesiek też jest fajny i na pewno też niejedno potrafi. Wiesz ile lasek chciałoby być na Twoim miejscu. Na przykład ja!

- Oj Kamila. – Wiki głośni westchnęła – Podobno jesteś zakochana po raz pierwszy w życiu i chciałabyś już drugiego? Ale mniejsza o to. Fakt, że Zbyszek jest kuszącym kąskiem. Dopóki nie wiedziałam, że jest kumplem Grześka to wszystko było ok. Teraz nie mogę Mu spojrzeć w oczy. Boję się, że Bartman coś chlapnie.

- O Jezu! Po pierwsze to tak sobie gadam, chociaż wiesz dawne przyzwyczajenia dają o sobie znać. A wracając do Ciebie, to nawet jeśli coś chlapnie to co? Przecież jest pełno kolesi w tym mieście. Widziałaś tego Paula wczoraj? Dał mi swój numer i nie zamierzam go wyrzucać!

- Kobieto! Weź się ogarnij! – krzyknęła Wiki – rusz mózgiem i pomyśl dlaczego nie chcę skrzywdzić Kosoka?

- Ja pierdolę! – Kama patrzyła na Nią oczami wielkości pięciozłotówek – Ty Go kochasz. – stwierdziła.

- Brawo Sherlocku.

- To spław tamtego. I tak ma swoją blond lasię.

- Taki mam zamiar. – wyszła do swojej sypialni. Opuściła rolety, zamknęła drzwi na klucz, w uszy włożyła stopery i ukryła się pod kołdrą. Wyłączyła telefon. W końcu mogła odpocząć.

                                                *

Dobowe odcięcie się od świata trochę polepszyło stan psychiczny Wiktorii. Przez cały weekend nie opuszczała sypialni, nie miała nawet siły się wykąpać. Jednak w niedzielny wieczór postanowiła wziąć się w garść. Wzięła długi prysznic, zrobiła lekki makijaż i postanowiła się przewietrzyć. Mocno zaciągnęła się wiosennym powietrzem i tułała się wąskimi osiedlowymi ścieżkami. Uśmiechała się na widok małego kundelka wesoło podskakującego na trawniku, podziwiała nastolatków popisujących się na deskorolkach. W pewnym momencie usłyszała kroki za sobą i automatycznie przyspieszyła. Nie udało Jej się jednak zgubić osoby kroczącej za Nią. Po chwili poczuła dotyk na wysokości talii i znajomy głos.

- Co Ty tutaj robisz?

- Spaceruję. – rzuciła.

- Akurat tu? Koło mojego bloku?

- Mieszkam tu idioto.

- Tak? – Bartman użył łagodniejszego tonu. – Nic nie mówiłaś. Wczoraj nie chciałem drążyć tematu. Jak w zasadzie Ty masz w końcu na imię? Weronika czy Wiktoria? Kosoka też tak okłamujesz?

- Od początku mówiłam Ci, że nie potrzebujemy znać na swój temat wiele szczegółów. Mniej wiesz, lepiej śpisz.

- Dobra chodźmy do mnie. Musimy pogadać. Magda wyjechała dzisiaj rano.

Udali się wspólnie do mieszkania bruneta. Wiktoria po raz pierwszy przekroczyła ten próg bez niecnego zamiaru i lubieżnych myśli. Ominęła drzwi sypialni i usiadła na białej, skórzanej kanapie. Zacisnęła palce na swoim kolanie. Denerwowała się. Dłonie zaczęły Jej się pocić, a serce biło mocniej. Czuła na sobie wzrok Bartmana. Wlepiał w Nią te swoje zielone ślepia, jakby chciał wejść do Jej głowy. Wiki jednak bardziej skupiała się na pęknięciach na suficie niż wściekłym spojrzeniu bruneta.

- No powiedz coś wreszcie! – wybuchł.

- Ok. Nazywam się Wiktoria i pracuję w banku. Mieszkam naprzeciwko. Spotykam się z Kosokiem i kocham Go. Z tobą nie chcę mieć już nic do czynienia. Zadowolony? – popatrzyła na niego i zauważyła jak zaciska zęby.

- Nie. Przecież dobrze nam razem w łóżku. Ja nadal chcę się z Tobą spotykać. A Kosa? Nagle Go pokochałaś? Do wczoraj bez mrugnięcia okiem Go oszukiwałaś i nagle masz skrupuły?

- Tak, ponieważ nie wiedziałam, że sypiam z Jego przyjacielem.

- Nie przesadzaj. To jest tylko mój kolega z drużyny. Nawet jakoś szczególnie Go nie lubię.

- Nie obchodzą mnie wasze przyjaźnie. To koniec.

- Ale Wiki. Ja chcę Cię poznać, spędzać z Tobą czas. Podobasz mi się. Ostatni raz tak miałem jak spotkałem Magdę. Ja chyba się w tobie zadurzyłem.

- Ja pierdolę. Czy ty siebie słyszysz? Zadurzyłeś się we mnie? Jak już to w osobie, którą byłam. Poza tym niedługo się żenisz.

- Magda mnie zna, wie że zdarza mi się coś na boku, udaje jedynie przed innymi.

- I ona za ciebie wychodzi? Jesteście posrani. – wstała i poszła ubrać się do wyjścia.

Nie dane jednak było Jej spokojnie opuścić mieszkania. W jednej sekundzie zmaterializował się przy Niej zielonooki. Stanął za Jej plecami i dłonią sięgnął pod bluzkę, dotykając Jej miękkiego brzucha. Brunet zaczął całować najpierw Jej szyję, a później zsuwając materiał z ramienia przeniósł czułości na tę część ciała. Obrócił Wiki przodem do siebie i owinął szczelnie ramionami tak, że nie mogła się wydostać. Wpił się agresywnie z Jej usta i dłonią błądziło pośladkach. Wiktoria walczyła z ruchami jego języka chcąc wyswobodzić się z uścisku. Jednak jego ciepło, zapach, a przede wszystkim pieszczoty spowodowały, że mu uległa. Zgrała tempo ich ust i wplotła palce w jego ciemne włosy. Zarzuciła nogi na jego biodra, a Zbyszek zaniósł Ją do salonu. Położył Ją na kanapie i od razu ściągnął Niej ubranie. Szybko osiągnęli satysfakcję, która nie była jedyna tego wieczoru.

                                                 *

Przed północą Wiktoria wróciła do swojego mieszkania. Zignorowała pytające spojrzenie Kamy i poszła do pokoju. Położyła się i wzięła do ręki telefon. Zauważyła cztery nieodebrane połączenia od Grzegorza. Nie miała jednak siły na rozmowę z Nim. Bała się, że w końcu nie odpuści; w końcu nie jest idiotą i widzi, że coś jest nie tak. W dodatku na samą myśl o jutrzejszym użeraniu się z klientami pragnącymi zaciągnąć kredyt na dom, samochód, nowe cycki, robiło Jej się niedobrze. Wybrała więc pewien numer w telefonie.

- Wujku. Wiem, że dopiero zaczęłam pracę w Twoim banku, ale potrzebuję kilka dni wolnych. To nie będzie problem?

- Oczywiście, że nie Słonko. Jesteś chora?

- Tak to można nazwać.

- W takim razie widzimy się za tydzień w pracy. Do zobaczenia.

- Dziękuję, jesteś kochany. Tylko nie mów nic rodzicom. Pa. – rozłączyła się i błyskawicznie zasnęła. 

 ***********************************************

 Mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzione! 

Patex! Uwierz mi, że jeżeli w najbliższym czasie będę się przeprowadzać, to walę do Ciebie jak w dym! :) 

Wiecie co? Właśnie skończyły się moje miesięczne ferie i jest mi z tego powodu niesamowicie przykro  i smutno. I po co mi to było ;)

Dzisiaj patronat obejmuje pieśń z dzisiejszego koncerciwa, która męczy mnie od dobrych dwóch miesięcy! 

Pozdrawiam z mojego nowego gniazdka, razem z sąsiadem, który gapi się na mnie już prawie dwie godziny, przez okno w bloku naprzeciwko. W związku z tym plan na jutro: kupić zasłony/firanki/rolety (niepotrzebne skreślić). 

Buziaki, Embouteillages ;*