10.: You've got hopes and dreams you've got everything

Kiedy wszyscy zasiedli wspólnie przy stole Wiktoria czuła się cholernie niezręcznie. Czuła, że jest czerwona jak burak. Jak mogła być taka głupia? Przecież jeżeli chodzi o siatkówkę, to aż tak zielona nie jest! Widziała go kilka razy na boisku, mignęły Jej jakieś  wywiady w Dzień Dobry TVN. To chyba jakiś żart. Czy ze wszystkich facetów musiała spotkać właśnie jego? Kolegę Grześka z drużyny? Czuła jego spojrzenie na sobie. Świdrował Ją tymi swoimi zielonymi oczami, ale Ona nie miała odwagi zmierzyć się z nim wzrokiem. Skupiała się na rozmowie z Kosokiem, która się teraz nie kleiła. Jednak Wiki ani na chwilę nie wypuszczała Jego dłoni ze swoich rąk.

- Chodźmy może potańczyć? – spytał Ją w pewnym momencie Grzesiek.

- Już myślałam, że nie zapytasz. – odetchnęła z ulgą.

- My idziemy na parkiet. – środkowy poinformował obecnych przy stole.

- Zibi! My też chodźmy! – zaświstała Magda. Bartman posłusznie wstał i skierował się do miejsca do tańca.

Ku zdziwieniu Wiktorii Kosok był naprawdę dobrym tancerzem. Wywijał niczym Travolta wykorzystując na swojej partnerce co raz to nowe obroty. Wiki chociaż na chwilę zapomniała o feralnym spotkaniu. Jeszcze bardziej cieszyła się, kiedy zespół zagrał wolniejszą piosenkę. Przylgnęła całym ciałem do Grzegorza i wtuliła w Jego tors.

- Coś Cię gryzie? – spytał siatkarz.

- Nie dlaczego? Jestem trochę zmęczona.

- Wydaje mi się, że odkąd przyszedł Zibi ze swoją narzeczoną, to się wyłączyłaś. Wiem, że ta panna jest trochę irytująca i non stop pieprzy głupoty, ale nie przejmuj się nią. – pocałował się w czubek głowy.

- Serio. Wszystko jest ok. – skłamała i zdziwiła się Jego spostrzegawczością – Muszę Ci przyznać, że fajnych masz kolegów. Chyba się nie nudzicie.

- Z nimi nie da się nudzić.

- Wiesz co Grzesiu? – spojrzała w Jego oczy – Fajnie, że jesteś.

- I vice versa. Fajnie, że wtedy na siebie wpadliśmy, że później Kamila wyciągnęła Cię na mecz. Czyli jednak przypadek rządzi naszym życiem.

- Musze Ci się do czegoś przyznać. To nie do końca był przypadek. Zauważyłam Cię w banku, spodobałeś mi się, więc postanowiłam trochę sobie pomóc. Co prawda nie zamierzałam tonąć w zaspie, ale tylko zwrócić na siebie uwagę. Wiedziałam, że Cię kojarzę, tylko nie wiedziałam skąd. Myślałam, myślałam i przypomniałam sobie. Kupiłam bilety na mecz, Kamy nie trzeba było namawiać, bo i tak postawiła sobie za cel Piotrka. Ale to co później to już nie moja sprawka. – uśmiechnęła się.

- W takim razie dziękuję Ci za Twoje pomysły. – podniósł Ją i połączył Jej usta ze swoimi.

Do końca utworu trwali w szczelnym uścisku. Wiktoria miała wyrzuty sumienia. Nie chciała, żeby Grzesiek się dowiedział. Wiedziała, że to sprawi Mu ból, a Ona nie chciała, żeby cierpiał. On jest zbyt dobrym człowiekiem, zbyt cudownym facetem.

- Odbijany! – usłyszała koło ucha piskliwy głos. Odwróciła się i zauważyła Magdę wyciągającą ręce w stronę Grześka. Nie chętnie podeszła do Bartmana, żeby zatańczyć.

- Myślałem, że dzisiaj się nie spotkamy. – szepnął Jej do ucha Zbyszek.

- Proszę Cię, nie wygadaj się. Nie chcę, żeby Grześ się dowiedział. – spojrzała błagalnie w jego zielone tęczówki.

- Nie martw się. Ja też nie chcę, żeby Magda się dowiedziała. W sierpniu bierzemy ślub.

- Dzięki.

- Ale muszę Ci powiedzieć, że fantastycznie dziś wyglądasz. Wczoraj nie mogłem o Tobie zapomnieć. Magda wyjeżdża po jutrze. Spotkajmy się. – wirując w tańcu musnął lekko ustami Jej ucho.

- Nie myślisz, że powinniśmy to skończyć?

- Wybacz, ale nie. I to będzie dzisiaj nasz ostatni taniec, bo nie wiem czy zdołam utrzymać ręce przy sobie. Kiedy sobie przypomnę Ciebie nagą, w moim łóżku…

- Nie nakręcaj się. – przerwała  mu.

- Czego jesteś taka oschła?

- A jak mam się zachowywać? Mam żartować z tobą, tańczyć, bawić się, wznosić toasty? Nie chcę igrać z ogniem. I ja nie jestem pewna czy powinniśmy to ciągnąć. Prędzej czy później to się wyda.

- A co Ty nagle się taka ostrożna zrobiłaś? Trzeba było myśleć o tym wcześniej, zanim mnie uwiodłaś. Jesteś najlepszą ze wszystkich kobiet jakie miałem. Nawet Magda nie zna tych wszystkich wygibasów.

- Weź się zamknij, bo jeszcze ktoś usłyszy! Chcesz połączyć urodziny prezesa z zerwaniem zaręczyn?

- Dziwna jesteś.

- Wal się. – odeszła od niego. Zbyszek został sam stojąc między tańczącymi parami. Był zły. Nie mógł uwierzyć w to, że Wiktoria chce to tak po prostu zakończyć. On nie zamierzał wypuścić ze swoich rąk,  a raczej z łóżka, rudowłosej dziewczyny. Dopóki jest kawalerem, nie zamierza przestrzegać przykazania „nie cudzołóż”.

Zdenerwowana Wiki wróciła do stolika. Usiadła obok Kamy, która opowiadała sprośne dowcipy zabawiając tym samym libero rzeszowskiej drużyny i Paula, który jako jedyny w tym gronie przyszedł bez osoby towarzyszącej. Amerykanin wpatrywał się w brunetkę, jakby była kawałkiem tortu postawionym przed łasuchem; gdyby mógł, pożarłby ją tu i teraz. Potęgował to uczucie fakt, że jej mała czarna odsłaniała kształtne biodro, a duży dekolt dał szansę zajrzenia w kobiece atuty. Wiktoria nie miała ochoty uczestniczyć w tej zabawie, więc nalała sobie kieliszek wódki i błyskawicznie połknęła palący płyn. Widziała nadchodzącego Grześka z Magdą i Zbyszkiem. Nie była z tego zadowolona, bo obawiała się, że atakujący może okazać się lekko nieobliczalny. Gdy tylko Kosok zajął miejsce obok niej, od razu przylgnęła do Jego boku patrząc atakującemu prosto w oczy.

- Długo się znacie z Grzesiem? – spytała Magda. Była śliczną dziewczyną, miłą, radosną, ale jej głos był tak świergoczący, że ciężko się z nią rozmawiało.

- Niecałe dwa miesiące. – odpowiedziała z promiennym uśmiechem Wiktoria i pocałowała środkowego w policzek.

- Piękna z Was para. My ze Zbysiem już trzy lata jesteśmy razem. W wakacje bierzemy ślub i mam nadzieję, że będziecie na weselu! W końcu pozbędę złudzeń wszystkie dziewczynki, które chciałyby go mieć za siebie.

- Oj, nie wydaje mi się, żeby było aż tyle kandydatek. – zażartowała Wiki, na co zaśmiał się Grzesiek, Zbyszek rzucił Jej mordercze spojrzenie, a Magda sprawiała wrażenie jakby nie zrozumiała.

- Zdziwiłabyś się ile dziewczynek samych wskoczyłoby mi do łóżka i jeszcze by swoich facetów oszukiwało. – skomentował atakujący.

- Lepiej go pilnuj bo jeszcze skorzysta. – Wiktoria zwróciła się do narzeczonej Bartmana.

- Mój misio nigdy by nie skorzystał. W końcu ma mnie. – wyszczerzyła się i wpiła w usta narzeczonego.

- Grzesiu, jedźmy już bo nie przeżyję ich towarzystwa. - wyszeptała do swojego towarzysza.                                                                 

                                                        *

W drodze do domu niemal się nie odzywała. Siedziała na przednim siedzeniu gapiąc się przez okno. Poprosiła Grześka, żeby dzisiaj spał u Niej. Chciała mieć Go przy sobie. W tym momencie była pewna swoich uczuć. Nigdy nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia, zawsze uważała, że najlepsza jest ta zrodzona z przyjaźni, a nie pożądania. Jak często mylimy się w życiu. Z Grzegorzem zna się nieco ponad 5 tygodni, dokładnie 43 dni. Postanowiła sobie za cel zaciągnąć Go do łóżka. Z biegiem czasu jego zachowanie, charakter, uśmiech, optymizm spowodowały, że zachciała więcej. Częściej chciała Go widzieć i niekoniecznie w celu otrzymania cielesnej satysfakcji. Przy Nim mogła się odprężyć. Nie potrzebowała już odreagowywania w zatłoczonych klubach. Wystarczyły silne ramiona i ciepło Jego ciała. Niestety, ale Jej natura nie dała o sobie zapomnieć i przygoda wdarła się na pierwszy plan.  Spotkanie z zielonookim pociągało za sobą konsekwencje. Jednorazowy wyskok przerodził się w regularny romans. Chętnie kierowała się do bloku naprzeciwko, by móc zasmakować jego ust, poczuć siłę jego mięśni. Jednego była pewna- do Zbyszka nic nie czuła. Nie chciała z nim spędzać wieczorów na kanapie, chodzić na spacery, grać w niedzielne popołudnie w Fifę. Nie chciała, żeby ich spotkania trwały długo. Miała w zamyśle jeszcze kilka spotkań. Jednak teraz naprawdę myśli, żeby to zakończyć. Zdradzanie Grześka z jego kumplem z klubu, reprezentacji, wpędzało Ją w czarne myśli. Oczami wyobraźni widziała to, jak Kosok o wszystkim się dowiaduje,  jak patrzy na Nią tymi swoimi czekoladowymi oczami pełnymi miłości i ze smutkiem zadaje pytanie „dlaczego”. Widziała jak załamany idzie do pracy, gdzie spotyka zadowolonego z siebie Bartmana, który z satysfakcją na twarzy informuje wszystkich, że przeleciał Jego laskę. Gdyby do tego doszło skrzywdzona by była jeszcze jedna osoba- narzeczona Zbyszka. Widziała cierpienie ślicznej blondynki, łzy płynące z jej dużych, niebieskich oczu, żal do narzeczonego i lafiryndy, która go uwiodła. Zdecydowanie należy to zakończyć.

Po przekroczeniu progu mieszkania wzięła długą kąpiel. Starała się wyzbyć czarnych myśli i wyrzutów sumienia. Wyszorowała się dokładnie, jakby chciała zmyć z siebie wszystkie zdarzenie.

Bez wdawanie się w dyskusje z podchmieloną Kamilą i rozbawionym Nowakowskim poszła do swojej sypialni. Ułożyła się w łóżku, a po chwili dołączył do Niej Kosok. Miał wyrysowany na twarzy stoicki spokój. Jest cholernie inteligentny, więc zauważył,  że Wiktoria się czymś zadręcza. Mimo wszystko nie chciał Jej zmuszać do mówienia co się stało. Miał nadzieję, że w końcu sama Mu powie. Pocałował Wiktorię w czoło i otulił swoim ramieniem. Wiktoria wtuliła się w Jego klatkę piersiową i dłonią głaskała wewnętrzną stronę Jego przedramienia. Po kilkunastominutowym milczeniu Grzesiek poczuł spadającą kroplę na Jego nagi tors. Zdziwił się  i lekko przestraszony postanowił, że jednak nie będzie dłużej udawał, że nic się nie dzieje.

- Wikuś, nie chciałem pytać, ale co się stało? Dlaczego płaczesz?

- Chyba po prosty zbyt wiele dzieje się w moim życiu. – powiedziała wymijająco.

- Nie, nie, nie zbywaj mnie. Ktoś powiedział Ci coś niemiłego? Uraził Cię? Skrzywdził? Powiedz mi prawdę, bo się martwię.

- Dobrze. Muszę to w końcu z siebie wyrzucić, tłumienie tego nie ma sensu.

- Boże. Co się stało?! – wpatrywał się w Jej oczy.

- Kocham Cię. – powiedziała cicho.

- Kochasz mnie? – ucieszył się. – To cudownie! Ja Ciebie też, więc dlaczego płaczesz?

- Nie wiem. – wybuchła głośnym płaczem. Grzegorz starał się Ją uspokoić. W końcu udało Mu się i Wiktoria zasnęła, a On w końcu również odpłynął z uśmiechem na ustach.

********************************************************************************

Myślę, że jeszcze miesiąc i będzie po historii. :) 

Umieram. Już dawno nie byłam tak zmęczona. Jeżeli jest na sali osoba, która lubi przeprowadzki to oddaję jej pokłony. Dla mnie jednak wnoszenie dwudziesto kilogramowych walizek na trzecie piętro to nie jest urocze zajęcie. Tym bardziej, że trzeba było zrobić pięć rund. Kiedy to wszystko się nazbierało? Na samą myśl o rozpakowywaniu mam myśli samobójcze, ale zostawię to na poniedziałek. 

O Wielka Skro! Co to były za dwa dni pełne emocji! Spociłam się jak dziwka w kościele, ale warto było! Alex zagrał najlepsze mecze w sezonie! Bąku- od zawsze jesteś dla mnie mistrzem! Zibi- zmień fryzjera, bo na Zaytseva Ci nie najlepiej ;) 

Aha! Na "Trzy światy Agaty" pojawił się pierwszy rozdział. Gdybyście miały ochotę, serdecznie zapraszam, będzie mi bardzo miło. :)

Ściskam, Embouteillages ;*