9. I sailed on a ship of paper

- No dobra piegusie! – Kamila stanęła przed swoją przyjaciółką zakładając ręce na biodra – Co to za depresja wczoraj była?

- Oj weź zapomnij o tym. – rzuciła wymijająco.

- O nie Kochana! Tak my się bawić nie będziemy. Znamy się od dwudziestu lat i od tego czasu mówimy sobie wszystko. Widzę, że się czymś trujesz, więc chcę wiedzieć o co chodzi. Biegniesz gdzieś cała w skowronkach, wracasz po kilku godzinach pachnąc papierosami, drogim szampanem, seksem i męskimi perfumami. Wiem, że nie byłaś u Grześka, bo On był z Piotrkiem, więc gadaj. – usiadła na kuchennej szafce wlepiając w rudowłosą swoje czarne oczy.

- Co za dedukcja. – Wiki opowiedziała się co się dzieje. O spotkaniach z dwoma mężczyznami jednocześnie, wątpliwościach, uczuciach do Kosoka, strachem przed ułożeniem sobie życia, pożądaniu zielonookiego. Widać było, że Ją to męczy. W ciągu całego swojego rozrywkowego życia nie była w takiej sytuacji. Nie miała dwóch chłopaków. Nie miała wyrzutów sumienia. – No i co moja przyjaciółko? – podsumowała Wiktoria. – Nazwiesz mnie teraz dziwką?

- Bez przesady. Gdybyś za te upojne spotkania brała pieniądze, to co innego, ale w takiej sytuacji nigdy w życiu! Swoją drogą ciekawa jestem tych umiejętności Twojego nowego kolegi. Dasz mi jego numer?

- Kama? Podobno jesteś szaleńczo zakochana w Nowakowskim i pierwszy raz w życiu zadowalasz się jednym facetem. A tak w ogóle, to oczekiwałam twojej rady.

- Co ja Ci mogę powiedzieć? Kto jak kto, ale ja średnio znam się na związkach. Jeżeli kochasz Grześka, to olej tamtego kolesia. Ale jeśli Go nie kochasz, to korzystaj z uroków męskiego ciała. Szczególnie takiego ciała.

- Zajebiście mi pomogłaś. – zebrała swoje rzeczy i wyszła do pracy.

Po wyjściu na powietrze humor lekko Jej się poprawił. Nadchodząca wiosna na wszystkich działała kojąco. Trawa robiła się zielona, gałęzie pokryły się pąkami. I ten zapach. Cudowny zapach budzącej się do życia natury. Wiktoria szła przez mały park i postanowiła przysiąść na ławce. Delektowała się promieniami słonecznymi. Straciła ochotę na siedzenie w biurowcu. Zadzwoniła do pracy i wzięła dzień wolny. Postanowiła spożytkować ten czas inaczej. Wieczorem idzie z Grzegorzem na urodzinową imprezę prezesa klubu. Musi zrobić odpowiednie wrażenie i godnie zaprezentować się u boku siatkarza.

                                                           *

Gęste rude włosy zakręcone w romantyczne loki opadały lekko na Jej twarz. Delikatnym makijażem starała się nieskutecznie przykryć stado piegów, których teraz miała jeszcze więcej, z powodu wiosennego słońca. Zgrabne ciało okryła zmysłową szmaragdową sukienką przed kolano.

- Ready? – do Jej sypialni wpadła Kamila – O stara! Wyglądasz jak milion dolców!

- A Ty jakbyś szła na zjazd gwiazd porno. Jesteś pewna, że lateksowa mała czarna to dobry wybór? Ledwo ci dupę zakrywa.

- Nie znasz się. Piotrkowi się podoba. – wyszła obrażona.

Wiktoria stanęła przed oknem i mimowolnie spojrzała w kierunku mieszkania bruneta. Widziała go krzątającego się między sprzętami domowymi. Paradował po pokoju w samych bokserkach. Pewnie słuchał muzyki, bo kręcił tyłkiem jak podczas tańca. Uniosła kąciki ust w uśmiechu przypominającym sobie wczorajsze spotkanie.

- Ty zboczeńcu! – usłyszała za plecami – Sąsiadów podglądasz?

- Tak się zagapiłam. – odpowiedziała z uśmiechem – Jak Ci się podobam?

- Ty zawsze wyglądasz pięknie, ale dziś wyglądasz zniewalająco. Koledzy będą mi Ciebie zazdrościć. – Kosok podszedł do Wiki i delikatnie pocałował. Był przeciwieństwem brutalnego Zbyszka.

- A widziałeś strój Kamili? – spytała.

- Oooo tak! Wygląda jak wyrwana z „Kurewny Śnieżki”! – zaśmiał się – ale Piter jest zachwycony.

- Grzesiu?! Skąd Ty takie tytuły znasz?

- Koledzy opowiadali. – puścił Jej oczko – A mam do Ciebie jedno pytanie. – zmienił temat – Mam Cię przedstawiać jako moją koleżankę, przyjaciółkę?

- A może jako dziewczynę? – objęła Go w pasie. On nie odpowiedział, tylko z szerokim uśmiechem szczelnie otulił Ją swoimi ramionami.

                                                           *

Słysząc o potańcówce organizowanej przez prezesa wyobrażała sobie gości ze średnią wieku 50+, zapoconych podczas pląsania w małej salce do przebojów Czerwonych Gitar. Tymczasem wychodząc z Kosokowego BMW zbierała szczękę z ziemi. Jej oczom ukazał się wynajęty na tę okazję luksusowy dom weselny, tłum siatkarzy, działaczy, dziennikarzy. Budynek udekorowany był małymi, jasnymi światełkami i złotymi liśćmi bluszczu. Brakowało tylko czerwonego dywanu. Złapała ogromną dłoń siatkarza i razem z Nim, Kamilą oraz Piotrem ruszyła do środka. Siatkarze od razu skierowali się do prezesa w celu złożenia formułki życzeń urodzinowych, więc dziewczyny musiały zadomowić się same. Na samym początku skierowały się do bufetu. Z drinkami w dłoniach obserwowały tłum przybyłych gości. Szukały w nim swoich towarzyszy, ale nie mogły ich znaleźć. Czuły się trochę nieswojo, bo nikogo nie znały, nikt jeszcze nie tańczył, więc nie wiedziały co ze sobą zrobić. Sama impreza wyglądała jak wesele. Syto zastawione stoliki dla ponad setki gości, scena, parkiet na środku pomieszczenia. Miały nadzieję, że towarzystwo się rozkręci, bo nie miały ochoty na nudny wieczór niczym w klubie seniora.

Po kilkudziesięciu minutach Wiktoria wypatrzyła w tłumie Grzegorza. On również Ją zauważył, więc podążył w Jej stronę. Z ulgą dołączyła do swojego siatkarza. Nie lubi imprez gdzie nikogo nie zna, a do wszystkich musi się uśmiechać.

- Skończyłeś już te formalności? – spytała.

- Tak. Już jestem cały Twój. – musnął Jej wargi – Chodź poznam Cię z chłopakami z drużyny.

Skierowali się do wyznaczonego stolika. Dwunastoosobowy okrągły mebel opisany był nazwiskami zawodników.  Grzegorz odsunął Wiktorii ciężkie, żelazne krzesło i usiadł obok Niej. Cały czas trzymał Jej palce w swojej olbrzymiej dłoni. Co chwilę przy ich stole pojawiali się kolejni goście. Najpierw Piotrek z Kamilą, później Wiki poznała niejakiego Lotmana, Achrema i Ignaczaka wraz z ich partnerkami. Siatkarze na początku analizowali jakieś strategie meczowe, więc kobiety bardziej zainteresowane były swoimi paznokciami i komórkami.

- Was dziewczęta jeszcze nie znamy. – zwrócił się do Wiktorii Ignaczak – Może powiecie nam coś o sobie, bo poza tym, że jesteście partnerkami naszych środkowych, to nic o was nie wiemy.

- Ja jestem Wiktoria, a dziewczyna, która właśnie uciekła na parkiet to moja przyjaciółka Kamila, która jest sekretarką w firmie architektonicznej. Ja jestem młodszym kierownikiem w jednym z tutejszych banków, więc gdybyście potrzebowali kredytu, gorąco zapraszam. Mamy korzystne oprocentowanie. – skwitowała uśmiechem.

- Ja cię. Poważne sprawy. – skwitował Krzysiek.

- Ej Panowie! – do stolika podbiegła zasapana Kamila – Który z was gra na pozycji libido? – na to pytanie wszyscy wybuchli śmiechem.

- Jeżeli chodzi o libido to się właśnie spóźnia. Ja  gram jedynie na libero. – puścił jej oczko Ignaczak.

- Y. Dziwna ta gra. – Kama wróciła do Piotra.

- A właśnie. – zabrał głos Paul – Gdzie nasza gwiazda? – zapytał ironicznie.

- Musi mieć odpowiednie wejście. – dorzucił ktoś inny.

- O kim oni mówią? – Wiki spytała Grzegorza.

- Jak się pojawi na pewno zauważysz.

Wiktoria czuła się jakby znała tych ludzi od lat. Mieli niesamowity dar burzenia bariery. Dodatkowo byli posiadaczami fantastycznego poczucia humoru.

- Uwaga, nadchodzi nasze drużynowe libido ze swoją królową. – powiedział Achrem. Wszyscy zawodnicy podnieśli się z miejsc, żeby przybić z przybyłym piątkę. Wiktoria nie znała go, więc podeszła, żeby się przywitać. Wychyliła się zza Grzegorza i na widok mężczyzny wyrwało Jej się polskie

- O kurwa!

- Co się stało? – spytał Kosok.

- Nie nic. - skłamała.

- Poznajcie się. To jest Wiktoria, moja dziewczyna. – mówiąc to uśmiechał się jak głupi do sera. – A to nasz atakujący, Zbyszek Bartman i jego narzeczona, Magda.

- Miło mi poznać. Wiktoria. – wyciągnęła dłoń najpierw do kobiety, a później do bruneta, udając że się nie znają i wysyłając mu błagalne spojrzenie.

- Mi również. Zibi. – wyszczerzył się, a jego oczy zaświeciły się na Jej widok. Nie dał jednak po sobie poznać, że Ją zna. Blisko zna. 

*******************************************************

Tak wiem. Miał być licencjat, ale nie chce mi się go pisać ;) Prawie połowa już gotowa, więc można sobie odpuścić, tym bardziej że nie chce mi się na razie obcować z francuskim ;) Poza tym, moja silna wola jest bardzo słaba ;)

Chyba nie polubiłyście Wiktorii. Kurcze, przykro mi dziewczęta, ale od początku nie ukrywałam, że Kama i Wiki nie będą zakonnicami.   

Mam w planie kolejne opowiadanie. Tym razem definitywnie nie będzie ono związane z siatkówką, ale gdybyście miały ochotę zapraszam na trzy-swiaty-agaty. Myślę, że coś tam się pojawi za jakiś czas, najpóźniej po skończeniu farmazonów, na których właśnie gościcie. 

Trzymajcie sie moje Kochane, Embouteillages ;*

ps.: pozdrowienia od Winiara!