7. Crazy little thing called love

Ból. Pierwsze co dotarło do świadomości Wiktorii po opuszczeniu krainy Morfeusza. Głowa pękała Jej nawet przy cichym oddechu. Otworzyła leniwie oczy i spostrzegła, że nie jest w swojej sypialni. Popatrzyła w lewą stronę i dostrzegła roznegliżowanego bruneta śpiącego z uśmiechem na ustach. Przypomniała sobie nocne i wieczorne wydarzenia. Z jednej strony skarciła się za idiotyczne zachowanie, a z drugie dziękowała Bogu za zesłanie na Jej drogę tego mężczyzny. Postanowiła jednak od razu wróci do swojego mieszkania. Wyszła z łóżka zbierając po cichu swoje rzeczy i zakładając na siebie wczorajsze ubrania. Ujarzmiła rozczochrane włosy, starła resztki makijażu i nacisnęła klamkę, żeby opuścić lokum.

- Chyba nie chciałaś wyjść bez pożegnania. – usłyszała obok swojej głowy, a chwilę później tonęła w ustach i ramionach bruneta.

- Nie chciałam cię budzić. – skłamała.

- Mną się nie przejmuj. Nie mogę Ci pozwolić tak po prostu odejść. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy, bo dawno nie poznałem podobnej kobiety. Nie znam nawet Twojego imienia. Oprócz tego chciałbym jeszcze dostać Twój numer telefonu.

- Jestem... Weronika . – podała mu swoją wizytówkę.

- Weronika co nie nosi stanika. – uśmiechnął się.

- Jakbym wiedziała, że taki żartowniś z ciebie, to nie wiem czy bym tu została… - patrzyła na niego pytająco.

- Zbyszek jestem.

- To cześć Zbyszek. – wyszła z mieszkania.

„Idiotka!” krzyczała na siebie w myślach w drodze do domu. Nigdy w życiu nie poszła do łóżka z facetem, którego znała dwie minuty, aż do wczoraj. Nie mogła darować sobie tego, jaka jest głupia. Chociaż z drugiej strony nie żałowała tego co się stało. Spędziła cudowną noc z nieziemskim facetem.

                                                        *

Leniwe popołudnie. Wiktoria siedziała na kanapie z kawałkiem sernika, 237 raz oglądając Dirty Dancing. Uwielbiała ten film od dziecka. Z biegiem czasu co raz więcej rozumiała i co raz bardziej zakochiwała się w Patricku. Kamy jak zwykle w ostatnim czasie nie było w domu, bo każdą wolną chwilę spędzała u Piotrka. Wiki rozłożyła się wygodnie na kanapie w samej bieliźnie. W końcu chociaż w weekend może sobie pozwolić na totalny luz. Z chwil błogiego lenistwa wyrwał Ją dzwonek do drzwi. Niechętnie wstała i poczłapała do wejścia. Otworzyła i od razu przywitał Ją cudowny uśmiech.

- No Wiki! Częściej możesz mnie tak witać. – rzucił Grzesiek i cmoknął Ją w policzek.

- Nie ma sprawy! – odpowiedziała i wpiła się w Jego usta. – Rozbieraj się. Czekam w salonie.  – Kosok posłuchał i chwilę później siedział obok Niej na kanapie.

- Jak było u rodziców?

- Spoko. Mam dla Ciebie dużo ciasta.

- Cudownie! – ucieszyła się.

- A Ty jak spędziłaś wieczór? Odreagowałaś pracę?

- Poszłam trochę potańczyć i przed północą byłam w domu. Tego było mi trzeba. – skłamała. Bo przecież nie mogła Mu powiedzieć. Nie mogła zniszczyć tej Jego radości. Tamto spotkanie przecież nic nie znaczyło. Zupełnie nic. – Stęskniłeś się trochę za mną? – spytała i nie czekając na odpowiedź zamknęła Mu usta pocałunkiem i zaczęła rozpinać koszulę.

- Wikuś. – zabrał Jej dłonie ze swojej części garderoby. – Może raz bez przechodzenia do konkretów choć raz po prostu posiedźmy i pogadajmy.

- Jak wolisz. – uśmiechnęła się i położyła dłonie na Jego kolanach i splatając Ich palce.

Jesteś zaskoczona? Nie Ty jedna. Sama Wiktoria jest zdziwiona tym co dzieje się w Jej życiu, a w szczególności w sercu. Widywała się z Grzegorzem od miesiąca i wyraźnie nie miała ochoty na kończenie tej znajomości, ani nawet opierać Jej wyłącznie na pożądaniu. Po raz pierwszy od wielu lat czuła, że ma oparcie w mężczyźnie, że może jednak potrafi się z kimś związać. Grzesiek jest fantastycznym facetem. Opiekuje się Nią, potrafi Ją rozbawić, wie czego w danej chwili potrzebuje i to co Ją najbardziej dziwi – chyba Ją kocha. Ją. Dziewczynę, która jest wredna, leniwa, myśli tylko o tym jak znaleźć się w łóżku, osobę, która denerwuję się o najmniejsze głupoty, i która kilkanaście godzin temu przespała się z innym facetem.

- Wiki. Za tydzień mamy małą imprezę w klubie. Prezes ma urodziny i organizuje potańcówę. Wiem, że to totalna nuda, ale być trzeba, w końcu to prezes. Sam nie chcę iść i mam nadzieję, że nie opuścisz mnie w tej smutnej chwili. – spojrzał na Nią oczami kota ze Shreka.

- Gdzież bym śmiała. – uśmiechnęła się. – Ciekawe czy Kamila pójdzie z Piterem. To byłby dla niej odważny krok, takie ujawnienie się.

- To więcej niż pewne. Mówiłaś, że ona nie prześpi się dwa razy z tym samym facetem, a tymczasem o dwóch tygodni prawie u niego mieszka. Pit nigdy nie był taki szczęśliwy. Wasz przyjazd do Rzeszowa to była dobra decyzja. Szczególnie jeśli chodzi i mnie. – przeczesał palcami Jej włosy.

Nie odpowiedziała, tylko wtuliła się w swojego towarzysza. Wiedziała, że to była najlepsza decyzja Jej życia. Każdego dnia powoli dochodzi do tego, że zakochuje się w Grzegorzu. I jest dzięki temu szczęśliwa.

W pewnym momencie z rozmyślań wyrwał Ją sygnał wiadomości. Od razu odczytała słowa widniejące na ekranie „Jesteś niesamowita. Nie mogę przestać o Tobie myśleć. Spotkajmy się jutro. Zbyszek”. Cholera. Jeszcze jeden na horyzoncie. 

********************************************************

Kiedyś musiałam się ograniczać, żeby nie zrobić z jednego rozdziału epopei, a teraz nie mogę sklecić długiego rozdziału. Gdybym to zrobiła, to nie wiem czy dobiłabym do 10 epizodów. A i tak to opowiadanie raczej nie będzie należało do najdłuższych. 

Jak widać, w końcu zapoznałam się na dobre z działaniem blogspotu dodałam zakładki. Zawsze albo nie miałam na to czasu, albo po prostu chęci. Jednak w końcu się zmobilizowałam :)

Fustyna Po Tacie! Dziękuję Ci za nominację (chociaż to słowo jest dla mnie zbyt wyniosłe;) ). Na pytania odpowiedziałam w zakładce Liebster Award!

Nareszcie! Nadszedł dzień, na który czekałam długie miesiące!

♥♥♥ 

                       na górze róże na dole warzywo
                    pieprzyc walentynki dajcie mi piwo

Pozdrawiam, Embouteillages! ;*