5. Move in the right direction

Życiowy cel. Podobno każdy powinien jakiś mieć. Dobra praca, wyższe wykształcenie, mąż, żona, dzieci, luksusowy samochód, ogromny dom. Musimy żyć po coś. Tym czymś jest to, do czego wszyscy dążymy. Szczęście. Bo kto z nas chciałby być nieszczęśliwy. Chciałbyś? Ja też nie!

Grzegorz też chce być po prostu szczęśliwy. Może się wydawać, że jest. W sumie po części tak jest. Może z głową uniesioną do góry powiedzieć „tak, jestem szczęśliwy”. Ma pracę, którą kocha. W końcu siatkówka jest Jego pasją. Jest dobry w tym co robi, więc jest też doceniany. Miejsce w kadrze narodowej to zaszczyt, o którym marzy każdy sportowiec. Kolejne zdobywane medale dumnie spoczywają na zarezerwowanej ścianie. Ma wspaniałą rodzinę. Rodzice widzą w Nim najlepszego siatkarza na świecie; brat Michał jest Jego najlepszym przyjacielem. Żółw Roman jest kumplem, który zawsze jest przy Nim. I może chociaż nie jest to zwierzę prawdziwego mężczyzny, jak pitbull  czy rottweiler, to nie wymaga zbyt wiele uwagi. Tak więc jest szczęśliwy. Prawie. Nie ma obok siebie osoby, którą mógłby obdarzyć miłością, spędzać z  nią każdą wolną chwilę. 27 lat na karku i zero perspektyw na ulokowanie swoich uczyć. Ponowienie: prawie.

Spotkał kobietę, która od dwóch tygodni siedzi w Jego głowie. I chociaż nie zna Jej dobrze to wie, że chce z Nią spędzać więcej czasu. Niestety, jak szybko pojawiła się w Jego życiu, tak równie błyskawicznie z niego zniknęła nie pozostawiając numeru telefonu. Musi się z Nią spotkać, bo już dłużej nie wytrzyma. To stało się jak obsesja. Gdy tylko otworzy oczy myśli o Niej, tak samo przy prasowaniu, trenowaniu, zasypianiu. Dzisiaj ma wolny dzień, więc ma zadanie do wykonania – znaleźć piękną rudowłosą.

Spotkania, spotkania, tabele, spotkania. Czy to wszystko musi być takie nudne? Chociaż Wiktoria lubi swoją pracę to wolałaby zająć się czymś bardziej interesującym.  Przejrzała już dzisiaj wszystkie strony internetowe, które nie wnosiły nic do Jej życia zawodowego. Odnosiła wrażenie, że im częściej patrzy na zegarek, tym wolniej płynie czas. Na szczęście po wielu długich godzinach wybiła 17. Odpalając papierosa otworzyła z impetem drzwi, co spowodowało, że w coś uderzyła i usłyszała krótkie „kurwa”. Spojrzała z zaciekawieniem w stronę, z której dobiegło to soczyste słowo.

- Grzesiek? Co Ty tutaj robisz? – powiedziała z uśmiechem.

- Wiesz, przechodziłem obok. A tak serio, to nie zostawiłaś mi swojego numeru telefonu, więc musiałam Cię znaleźć. Jedyne co wiedziałem, to gdzie pracujesz, więc jestem. – patrzył na Nią tymi swoimi czekoladowymi oczami, tak jak patrzeć nie powinien.

- Sprawdzałam, czy jesteś wytrzymały. – puściła Mu oczko – To co? Może wyskoczymy na kawę? – podeszła do Niego i wspięła się na palce, żeby dosięgnąć Jego ust.

- Chętnie. – odpowiedział po chwili. – Gdzie idziemy?

- Do Ciebie! – rzuciła stanowczo.

Po przekroczeniu progu mieszkania nie skierowali się do kuchni. Składając pocałunki na najróżniejszych częściach swoich ciał podążali do sypialni. Bez zbędnych ceregieli przeszli do właściwej akcji. Błyskawicznie pozbyli się ubrań. Wiktoria rzuciła siatkarza na łóżko i prężyła się nad Jego ciałem. Palcami przesuwała Jego gęste, kruczoczarne włosy, a z pomocą ust zostawiała różowe znaki na Jego szyi. Zjeżdżała dłonią po Jego umięśnionym torsie, wyraźnie zarysowanym brzuchu. Nie pozwalała Mu przejąć inicjatywy. To Ona dzisiaj była osobą, która decydowała o wszystkim. Dziwiła się sama sobie, jak bardzo ten facet działa na Nią jak magnes. Obiecała sobie, że na razie nie będzie się z nikim wiązać, ot zwykły układ bez zobowiązań. A tymczasem od ostatniego spotkania ciągle o Nim myśli. Każdego dnia miała nadzieję, że się pojawi, że jakimś cudem zdobędzie numer i zadzwoni. Grzesiek w tym samym momencie skupiał się na przyjemności dostarczanej przez rudowłosą. Obserwował Jej ciało, które pokryte było kropelkami potu. Chciał, żeby nigdy nie uleciała z Jego ramion. Musi znaleźć sposób na to, żeby Wiki chciała z Nim być. Tylko jak? Czy tak wyzwolona kobieta chciałaby być z takim nudziarzem jak On? „Oby Panie Kosok, Oby”- powiedział w myślach i w tej samej chwili odrzucił racjonalne myślenie, bo w Jego głowie pojawiła się wdzięczność za umiejętności rudowłosej. Wpił się w Jej usta i ścisnął Jej włosy, odchylając Jej głowę do tyłu. Była dla Niego najpiękniejsza. 

- Nie dość, że jesteś niezły w łóżku, to jeszcze potrafisz gotować? – Wiktoria siedziała na wysokim krześle przy kuchennej ladzie, w czarnej grześkowej koszuli.

- Coś tam czasem upichcę, ale bez przesady. – postawił przed Nią talerz z ugotowanym ryżem i pachnącym, soczysty, kawałkiem piersi z kurczaka.

- Żartujesz sobie? – stwierdziła przegryzając pierwszy kęs. – Lepsze niż mojej mamy!

- Widzisz… mam jeszcze inne ukryte talenty, które jeśli mi pozwolisz, dam Ci poznać. – znowu patrzył w Jej oczy tymi swoimi czekoladowymi szkiełkami. Kolejny raz tak, jak nie powinien.

- Grzesiu. Lubię Cię. Lubię spędzać z Tobą czas, tym bardziej, że większość tego czasu jednak spędzamy w łóżku. Ale chyba nie powinieneś robić sobie nadziei na coś więcej.

- To nie są nadzieje. Ja po prostu chciałbym spróbować. Siedzisz ciągle w mojej głowie. Już wtedy, kiedy pierwszy raz spotkaliśmy się koło banku, nie mogłem przestać o Tobie myśleć. Przypominałem sobie Twoje zielone źrenice i chciałem chociaż jeszcze raz móc w nie spojrzeć. Działasz na mnie tak, że przestaję być nieśmiały i skryty. Wiem, że nadajemy na tych samych falach. Jesteś piękna. Dobrze mi przy Tobie. Czego się boisz? – wpatrywał się w Nią jak w obraz.

- Jeju, musisz tak na mnie patrzeć? Ty chciałbyś już związku. Potrzebujesz osoby, która da Ci wsparcie. Ja raczej nie jestem jeszcze gotowa na poważne życie. Nadal wydaje mi się, że jestem na studiach, a priorytetem jest zabawa. Nie wiesz o mnie wiele. Nie wiesz, że przez ostatnie cztery lata moje związki polegały na jednonocnej przygodzie. Z Tobą wydaje mi się, że mam ochotę na więcej i to mnie  przeraża. Nie wiem czy potrafię z kimś być. Tak po prostu być.

- Wiki. Ja nie chcę Cię przyciskać, tylko mówię jak jest. – złapał Ją za dłoń – Nie uciekaj ode mnie, spotkajmy się czasem i zobaczymy czy coś z tego będzie. W ciągu tych kilku chwil z Tobą przypomniałem sobie co znaczy żyć. Możemy się tak umówić? – uśmiechnął się. Wyglądał cholernie słodko i seksownie, kiedy wraz z uśmiechem na Jego policzkach ukazywały się dwa dołeczki.  

- Jasne. – odwzajemniła uśmiech. „Co ten facet z Tobą robi?” pomyślała.

Po kilku godzinach spędzonych na gadaniu o siatkówce  i tajemnicach świata bankowego, Wiktoria postanowiła wrócić do siebie. Przebrała się w swoje ubrania i kilka chwil później była gotowa do wyjścia.

- Kolejny raz dziękuję Ci za miło spędzony czas. – powiedziała przekraczając próg.

- Ja Tobie też. Mam nadzieję, że szybko to powtórzymy.

- To do zobaczenia. – uśmiechnęła się i ruszyła do domu.

- Nie tak szybko! – złapał Ją za dłoń – Tym razem poproszę Twój numer telefonu. – zapisał ciąg cyfr w swojej komórce. Następnie złapał Jej twarz w swoje ogromne dłonie i wpił się w Jej malinowe wargi na blisko pięć minut. – Odezwę się, Piękna!

**************************************************

gdzie moja asertywność? no gdzie? :) miałam dodać w piątek, ale pewna namawiająca mnie do złego Lula kazała mi dziś ;p  

Grzegorz musi udowodnić, że jest mężczyzną, dlatego sam, bez pomocy Pitera, musiał znaleźć Wiktorię. Tym bardziej, że wiedział gdzie szukać. Poza tym Nowakowski jest w zamyśle tła wydarzeń i wprowadzania trochę humoru. Może z biegiem wydarzeń jego rola się zmieni, ale nie będę nic zdradzać ;* 

Mam odciski na palcach na palcach od długopisu, na nadgarstkach od przepisywania na komputer, zeszyt mi się kończy i będę musiała wyjść z czterech ścian, żeby kupić nowy. Ot, takie czarne strony przypływu weny.

Matko! Co ten Bartman ze sobą robi? Zibi, serio zjedz snickersa i weź się za trenowanie.

aha! I mam nadzieję, że rozdział chociaż trochę przypadł Wam do gustu. ja go nawet lubię. nawet. 

Kurde! Kiedy będą bilety na LŚ?! Ja muszę mieć czas, żeby je kupić! Jeżeli ktoś mi sprzątnie moje bileciki na mecz Polska- Brazylia w Warszawie to zabiję! Obudzi się we mnie zwierzę i wyjątkowo nie będzie to leniwiec!

Pozdrawiam Was, Embouteillages ;*