3. Don't stop me now!

Ciche sapanie zmieniło się w miarowe pojękiwanie. Chwilę później doszedł do tego krzyk rodem  z filmów dla dorosłych. Wiktoria spojrzała na zegarek i zauważyła 8:15. Miała nadzieję, że chociaż w sobotę będzie mogła się wyspać. Niestety, ale Jej przyjaciółka urządziła sobie nocny maraton z jakimś Latynosem. Kiedy po kilkudziesięciu minutach usłyszała ruch w salonie postanowiła opuścić swoją przytulną sypialnię. Zauważyła pod drzwiami Kamilę przyssaną jak glonojad do wysportowanego Kubańczyka.

- No, no, już starczy. – rzuciła Wiki. – Pan się spisał. Tak jęczałaś, że miałam wrażenie jakby to koło mnie leżał. Pożegnaj się. O 14 idziemy na mecz. – przyjaciółka od razu posłuchała się i wręcz wypchnęła mężczyznę w samym majtkach na klatkę schodową.

- Jestem taka podniecona! – zaświstała. – Swoją drogą Wikuś dawno niczego nie nabiłaś na swój haczyk i zaczynasz zrzędzić.

- Weź się. Może najwyższy czas skończyć z tym zaliczaniem i znaleźć jakieś mięso na dłużej.

- Bujać to my a nie nas! – wyśmiała Ją Kamila.

- Spadaj! – uśmiechnęła się. – I muszę ci przyznać, że twój dzisiejszy kolega był wart grzechu. – przygryzła wargę.

- Możesz go sobie wziąć.

- Chyba żartujesz. Nie będę dojadała po tobie ochłapów. Mam już na oku niezły okaz. – zniknęła za drzwiami łazienki.

Około 13:30 usadowiły się na krzesełkach w trzecim rzędzie. Tym razem zrezygnowały z diabolicznych szpilek i wysokich koków. Postawiły na luźny styl, oczywiście skrzętnie dopracowany! W końcu nie mogły zrezygnować z obcisłych spodni i koszulek z dekoltem! Szczerze mówiąc siatkówka nie była ich życiową pasją. Rozgrywki ligowe totalnie ich nie interesowały. Jeżeli już oglądały jakiś mecz było to reprezentacyjne spotkanie rozdmuchiwane przez media. Ot, zwykły obywatelski i patriotyczny obowiązek. Nie były jednak do końca zielone. Znały zasady gry, nazwiska zawodników, szczególnie tych najprzystojniejszych. Siedząc na trybunach obserwowały rozgrzewających się graczy. Obgadywały ich sylwetki, z zachwytem mówiły o ich mięśniach napinanych podczas rozciągania.

- Widzisz go? – powiedziała przejęta Kama.

- Kogo?

- No Nowakowskiego! Kurde! Ale on mnie bierze! To znaczy jeszcze nie, ale już niedługo. Jak nic podejdę dzisiaj do niego. Jak szaleć, to szaleć! 

Wiktoria tylko skinęła głową. Bardziej zainteresowana była brunetem. Opierał się właśnie o słupek od siatki  i rozciągał mięśnie ud. Rozglądał się po trybunach, a Jego oczy świeciły niesamowitym blaskiem. Rysy Jego twarzy wskazywały na wysoki poziom testosteronu. Mocne, dobrze zbudowane dłonie, które zacisnął na piance ochronnej, sprawiały wrażenie jakby były w stanie zmiażdżyć kamień. W pewnym momencie Ich oczy spotkały się i utrzymywali kontakt przez dobre kilkanaście sekund. Wiktoria bezwarunkowo wypięła piersi do przodu i przejechała językiem po wargach w celu ich nawilżenia. On od razu przypomniał sobie tę twarz, na której policzki i nos usłane były piegami. Uśmiechnął się nieznacznie, a w głowie zapalił Mu się napis, jak u małego dziecka, które widzi nową zabawkę: „ chcę Ją mieć”.

Od pierwszego gwizdka, aż do ostatniego uderzenia żółto-niebieskiej piłki w pole przeciwnika, Wiktoria nie odrywała od Niego wzroku. Patrzyła na skupiony wzrok śledzący każdy lot piłki, ruch mięśni rąk przy zetknięciu z Mikasą, grymas wysiłku na twarzy przy skutecznym ataku, kroplę potu spływającą ze skroni za kołnierz. Zaraziła się euforią kiedy cieszył się z ogrania przeciwnika 3:0. Skakała razem z innymi kibicami, przytulała się z nieznajomymi ludźmi.

Prawie straciła równowagę kiedy Kamila pociągnęła Ją w stronę boiska.

- Co ty robisz? – oburzyła się.

- Idę po to, po co tu przyszłam. Cholera, jakbym wiedziałam, że nie będzie grał to był się zastanowiła, ale dobra. Nie po to kupowałam koszulkę, żeby chodzić w niej po ulicy. Pozbieram autografy i wezmę sobie dwumetrowy bonus do domu. O, jest! Przepraszam Panie Piotrze! Czy mogłabym prosić o autograf? – uśmiechnęła się szeroko.

- Jasne! – ukazał rząd białych zębów, kiedy zauważył swoje nazwisko na klubowej koszulce. Kama zaczęła zabawiać go rozmową, i o dziwo nie spławił jej. Wiki czekała już chyba z piętnaście minut. Oparła się o bandy i ze znudzoną miną czekała na przyjaciółkę.

- Mam nadzieję, że telefon nadal działa. Miałbym wyrzuty sumienia, że nie dość, że Panią stratowałem, to jeszcze pozbawiłem kontaktu ze światem. – usłyszała nad głową znajomy głos.

- Tak, działa! – uśmiechnęła się. – Nie musi Pan mieć żadnych wyrzutów. Mogłam uważać. A telefon gdyby nie działał też nic by się nie stało. Kupiłabym coś pasującego do poważnej pani z banku, zamiast tej różowej błyskotki.

- A więc interesuje się Pani siatkówką. – stwierdził. „Co On głupi?” pomyślała Wiki.

- Szczerze mówiąc, to nie specjalnie. Przyszłam tu z przyjaciółką, która napastuje Pańskiego kolegę. – wskazała głową na Kamę i Nowakowskiego. – I jak zobaczyłam Pana na boisku, to mocno się zdziwiłam. – oj dziewczyno, pójdziesz do piekła za te kłamstwa. – To znaczy, oczywiście znam ostatnie sukcesy naszej reprezentacji i nazwiska graczy, ale nie rozpoznałam wtedy Pana. Chyba powinnam przeprosić. – udała głupią.

- Myślę, że jedyną osobą, która powinna przepraszam jestem ja. Chciałbym wynagrodzić Pani tamto zderzenie. Co powie Pani na kawę? Dziś wieczorem?

- Bardzo chętnie. Ale tylko z jakimś ciastkiem! I nie mówmy sobie na „Pan/Pani”. Wiktoria jestem. – wyciągnęła rękę.

- Grzegorz. Bardzo mi miło. W takim razie widzimy się dzisiaj o 20 w kawiarni na Słowackiego. – uśmiechnął się promiennie i odszedł w stronę kibiców. Cieszył się na to spotkanie, bo szczerze mówiąc dawno nie miał kobiety. Nawet mama ciągle Mu powtarza, że powinien sobie kogoś znaleźć. Sam też o tym wie, tylko ta Jego nieśmiałość przeszkadza Mu w poznaniu odpowiedniej kandydatki. Nieśmiałość, która dziwnym sposobem znikała przy tej rudowłosej kobiecie.

Dziewczyny szły do domu z uśmiechami na twarzach. Kamila z dumą niosła pod pachą koszulkę z podpisami wszystkimi zawodników. Nawet tych, których nie znała. Największym trofeum było dla niej oczywiście nazwisko Nowakowskiego rozciągające się przez szerokość koszulki na wysokości piersi. Dziewczyna wyraźnie była dumna z jeszcze jednego powodu. Małej karteczki spoczywającej w tylnej kieszeni jej opiętych spodni.

- I jak ci poszło?- zagadała Wiki.

- Jak zwykle! Umówiliśmy się na wieczór z nijakim Nowakowskim. – mówiła jakby od niechcenia.

- Pieprzysz?! – zdziwiła się Wiktoria.

- Ooooj dzisiaj na pewno! Dlatego byłabym Ci wdzięczna gdyby opuściła na ten wieczór nasze skromne progi. – uśmiechnęła się łobuzersko.

- Jasne. Tak się składa, że też jestem umówiona!

- Właśnie! Nie chwaliłaś się, że znasz tamtego bruneta. Całkiem niezły. Gdyby nie to, że Ty go wypatrzyłaś to byłby drugi w kolejce do mojego łóżka. To co? Dzisiaj w końcu poczujesz faceta?

- Odwal się. – walnęła ją z całej siły w ramię.

Całe popołudnie Wiki spędziła na szykowaniu się na spotkanie. Zawsze długo przygotowywała się do wyjścia, ale tym razem przeszła samą siebie. Wykąpawszy się w słodkim płynie o zapachu cynamonu i prażonych jabłek, wtarła w ciało truskawkowy balsam. Truskawki od zawsze były Jej słabością. Pochłonie każdą ilość o każdej porze. Roztaczając za sobą słodki zapach przechadzała się po sypialni w samej bieliźnie- koronkowym komplecie w kolorze malin. Nogi okryła czarnymi pończochami, a sylwetkę ubrała w obcisłą granatową sukienkę przed kolano. Włosy upięła w wysokiego koka, a oczy podkreśliła jasnym cieniem. Pełne wargi przejechała krwistoczerwoną pomadką. Ciało pokryła jeszcze cienką warstwą pikantnej kompozycji świeżych kwiatów i delikatnych drzewnych nut- od zawsze były to Jej ulubione perfumy. Biorąc małą torebkę w dłoń wyszła z domu piętnaście minut przed 20. Zostawiała za sobą tupot obcasów rozchodzących się między budynkami i odwracające się za Nią głowy przypadkowych mężczyzn. Jednak nie interesowali Jej oni tego wieczoru. W głowie miała jedynie obraz wysokiego bruneta o czarnych jak kawa oczach. Zauważyła Go z dość sporej odległości. W sumie ciężko nie zauważyć dwumetrowego faceta! Stał przed drzwiami kawiarni, trzęsąc się na dwudziestostopniowym mrozie, trzymając w dłoni jedną białą różę, dzielnie walczącą z otaczającą ją temperaturą. Kiedy tylko zauważył Ją od razu uśmiechnął się i podszedł bliżej. Podał kwiat i zdjąwszy rękawiczkę uścisnął Jej aksamitną dłoń. Zajęli miejsca w środku na samym końcu sali, gdzie nie dochodziły wścibskie oczy klientów i światła latarni. Zamówili kawę z rumem i po kawałku sernika.

- Cieszę się, że zgodziłaś się spotkać. – zaczął – To dla mnie miła odskocznia od ciągłego odbijania piłki.

- A ja dziękuję za zaproszenie. Jeżeli chodzi o kawę i ciasto w dobrym towarzystwie, nigdy nie odmawiam! Tym bardziej, że jestem w tym mieście od niedawna, nie znam tu nikogo poza paroma osobami z pracy. Nie wychodzę raczej z domu, chyba że po zakupy. Co prawda lubię zakupy, ale to nie to samo co wyjście na kawę. O nie! Znowu gadam! Ja zdecydowanie za dużo gadam! – uśmiechnęła się.

- To dobrze, bo ja czasem mam z tym problem. A skoro już tak dobrze Ci idzie, to może opowiedz mi coś o sobie. – zachęcił.

- O nie! Nie znoszę tak o sobie mówić, wolę odpowiadać na pytania. Ale skoro już muszę, to podołam. Nazywam się Wiktoria Olchowska. Mam 24 lata i tydzień temu przyjechałam tu z Poznania. Pracuję w banku, jako kierownik jednego z działów. Uwielbiam biegać i jeździć na rowerze, nie znoszę koszykówki i formuły 1. Zdecydowanie kocham nic nie robić i spędzam tak czas, gdy tylko mam okazję. Mieszkam tu z przyjaciółką Kamilą, która jest najbardziej zakręconą osobą jaką znam. Ciągle wkręca mnie w jakieś swoje chore pomysły, a ja nie potrafię jej odmówić. Uwielbiam się śmiać. I spać. I ubóstwiam sernik! – podkreśliła, kiedy zobaczyła nadchodzący wielki kawał ciasta. – To teraz Twoja kolej. – zachęciła Go uśmiechem.

- Jestem Grzesiek i gdybyś nie zdążyła się jeszcze zorientować jestem siatkarzem. Mam 26 lat i generalnie zero daleko idących planów na przyszłość. Marzę o tym, żeby osiąść w jednym miejscu, grać w klubie, w którym mam pewną pozycję, wygrać wszystko co jest do wygrania. Ot, takie chłopięce marzenia. Ja też uwielbiam spać, szczególnie, że nie mam na to zbyt wiele czasu. W Rzeszowie jestem od trzech lat, a pochodzę z Katowic. Mam słabość do żelków i zielonego koloru. – z zachłannością patrzył w Jej tęczówki, jakby zapamiętując każdą plamkę na nich widniejącą. Jakby chciał je zatrzymać dla siebie.

Rozmawiali przez blisko cztery godziny. Opowiadali sobie historie z dzieciństwa, studiów, wyjazdów zawodowych. Wymieniali doświadczenia z odwiedzonych krajów i licytowali się na co raz to bardziej sprośne dowcipy. Przy Wiktorii Grzegorz zupełnie zapomniał o swojej nieśmiałości. Rozmawiali, jakby znali się od wieków i po prostu spotkali się po latach. Wręcz nie mogli się nagadać. W między czasie wypili po kolejnym kubku kofeinowego płynu i pochłonęli po jeszcze dwa kawałki przepysznego ciasta.

Wiktoria  była zafascynowana Grzegorzem. Był dla Niej idealny. Ciemne włosy i oczy odpowiadały Jej gustowi, ale to charakterem i poczuciem humoru zrobił na Niej największe wrażenie. Nie spodziewała się, że ten facet może być taki przyjemny. Mogło by się wydawać, że skoro jest sławny, odnosi sukcesy, na pewno ma pełno fanek z piskiem macicy czekających na jedno Jego spojrzenie, to może okazać się zadufanym w sobie bucem. Na szczęście tak nie jest. Grzegorz również polubił towarzystwo rudowłosej kobiety. Była dla Niego najpiękniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek spotkał. Starał się namalować w pamięci Jej portret, żeby móc mieć go przed oczami przed zaśnięciem i po przebudzeniu. Miał nadzieję, że nadejdzie dzień, kiedy będzie mógł dotknąć Jej alabastrowego ciała i z całą namiętnością poddać się chwili. Nie zdawał sobie sprawy, że może to nadejść o wiele wcześniej, niż mógłby przypuszczać. Swoją drogą to fascynujące, jak dwoje nieznanych sobie osób, spotyka się przez przypadek i oboje są sobą zainteresowani. Czy w takim razie możemy wierzyć w przeznaczenie?

Kilka minut po północy, kiedy kawiarenka opustoszała, a kelnerki nienawistnie zaczęły patrzeć w Ich stronę z wypisanym na czole „idźcie już”, postanowili zabrać się do domu. I choć nie mieli na to ochoty, rzeczywistość musiała sprowadzić ich na ziemię.

- Nie wiesz gdzie jest tu najbliższy hotel? Muszę sobie coś znaleźć na tą noc, bo Kamila umówiła się z facetem i obiecałam, że nie będę przeszkadzać. – skwitowała wypowiedź uśmiechem. Grzegorz zaproponował, że podprowadzi Ją do najbliższego hotelu. Jak się okazało nie było tam ani jednego miejsca wolnego. Tak samo jak w kolejnym, kolejnym i jeszcze kolejnym. Tułali się po mieście, jednak nadaremno. Nikt nie ma serca dla damy pozostawionej na lodzie.

- Z przykrością muszę stwierdzić, że trochę mam w tym swój udział. – zaczął Kosok. – Zawsze jak gramy mecz to w mieście nie ma wolnego łóżka. Na Twoje szczęście znajdzie się jedno.

- Naprawdę! Powiedz tylko gdzie, bo już mnie nogi bolą.

- Tak się składa, że mam całkiem wygodną kanapę. Oczywiście to ja będę na niej spał. – od razu zastrzegł, jak na dżentelmena przystało.

- Czy mi się wydaje, czy chcesz mnie zaciągnął do łóżka? – spytała z udawanym oburzeniem.

- Jak chcesz to śpij na ławce. Cześć. – uśmiechnął się i zostawił na środku ulicy.

- Grzesiu! Przecież wiesz, że żartowałam! – pobiegła za Nim. – tylko powiedz, że to niedaleko. Te buty okazały się wygodne tylko do siedzenia.

- Ach te kobiety! – westchnął teatralnie i wziął Ją na ręce niosąc do mieszkania przez cztery ulice. Zdecydowanie idąc na to spotkanie nie przypuszczał, że to o czym marzył od pierwszego spojrzenia w te zielone oczy, będzie miało miejsce o wiele szybciej, niż miał nadzieję w najśmielszych snach.

                                      ***************

Niestety. Z przykrością muszę stwierdzić, że nie podoba mi się ten rozdział. Na swoje usprawiedliwienie powiem tak: za dużo Bridget Jones, za mało Rayana Goslinga! Obiecuję Wam, że nie zrobię z tej historii słodkiego romansidła. Nie taki był zamysł! :) Myślę, że spoglądający na mnie z telewizora Aragorn zdziała cuda! :)

Jeden tydzień naukowego maratonu przetrwany. Jeszcze tylko 1 egzamin, 1 zaliczenie i witaj miesiącu nicnierobienia! ;) Mam wtedy ambitny plan współpracy z moją przyjaciółką weną :)

Caroline! A jednak trafiłaś :) ale wyznam, że nie będzie to jedyny brunet w tym opowiadaniu :) 

Jastrzębianie! Jestem taka dumna! 

Pozdrawiam Was Dziewczęta! Embouteillages! ;*